Ono što mene fascinira je to što su povjesničari u potpunosti ignorirali te demografske promjene u analizi postupaka, motivacije i očekivanja lidera Muslimana i Srba. Ja sam uvjeren (a ima i izjava koje će me podržati), da je demografski faktor u BiH bio jedan od ključnih razloga zašto rat nije mogao biti izbjegnut. Srpski lideri su bili itekako svjesni šta ih čeka kroz generaciju-dvije, a ni Alija nije zazirao od rata jer je očekivao da će se gubici brzo nadoknaditi (Muslimani su imali koliko ono, plus preko 30,000 godišnje, i onda još poslijeratni baby-boom kao šlag na kraju, uz nacionalnu homogenizaciju).

Gdje ćemo graditi spomenik Aliji? Njegova pohlepa i uvjerenje da demografski može nadoknaditi sve gubitke je sigurno bio veliki faktor u odbijanju da ostane unutar Jugoslavije ("žrtvovat ću mir za suverenitet"). Gledajući Sandžak, Kosovo, Makedoniju i Crnu Goru, uvjeren sam da se mogao izvući bez ratnih sukoba.

Negje sam davno čitao da su Srbi morali ići u rat u BiH zbog bošnjačkog nataliteta.

Nije to bila nikakva mržnja ni nacionalizam, nego planirani rat i Bošnjaci ga nikako nisu mogli izbjeći.

Taman kad pomisliš da su Ministra u ASISu pretvorili u robota, iskrsne ovakva teorija zavjere dostojna svakog Balkanoida.
Nije bitno što se SFRJ raspadala, nije bitno što je unutrašnje uređenje BiH bilo nedovršeno, nije bitno što su se sve tri strane naoružale kako bi formirale svoje države... to su neki mračni umovi načertanijevsko-memorandumske provinijencije proučavali demografske trendove, i odlučili "ove ballije bi trebalo malo okresat".

Taman kad pomisliš da su Ministra u ASISu pretvorili u robota, iskrsne ovakva teorija zavjere dostojna svakog Balkanoida.
Nije bitno što se SFRJ raspadala, nije bitno što je unutrašnje uređenje BiH bilo nedovršeno, nije bitno što su se sve tri strane naoružale kako bi formirale svoje države... to su neki mračni umovi načertanijevsko-memorandumske provinijencije proučavali demografske trendove, i odlučili "ove ballije bi trebalo malo okresat".

Pa mračni umovi su vidjeli gdje stvari idu, nisu glupi ako su mračni. A s druge strane imali su JNA. S treće strane Bošnjaci nisu imali ništa.

Kakve tri strane kad jedna ima embargo a druga oružja za izvoz? Postojao je i motiv i prilika.

Ja samo tvrdim da su svi bili svjesni i demografskog aspekta, budi siguran da to nije prošlo neprimjećeno (evo i danas je jedno od gorućih pitanja), a u svijetu ima bezbroj primjera gdje je poremećen etnički balans doveo do sukoba.

Dakle rat je funkcija raspada Jugoslavije, nepostojanja dogovora o nezavisnosti BiH, i o njenom unutarnjem uređenju, odnosu snaga, a bome i demografskim trendovima i procjenama. Tko god kaže da to nije ulazilo u kalkulacije je ignorant. Ja ne mogu sada reći da je demografsko pitanje u Karadžićevoj odluci imalo 37.2% udjela a kod Izebtegovića 48.73%, ali je sigurno bio faktor.

Pa mračni umovi su vidjeli gdje stvari idu, nisu glupi ako su mračni. A s druge strane imali su JNA. S treće strane Bošnjaci nisu imali ništa.

Kakve tri strane kad jedna ima embargo a druga oružja za izvoz? Postojao je i motiv i prilika.

Jadni muslimani naivni bez iceg hteli mir... iranska obavestajnan sluzba u zenici u godinama pre rata je slala mleko u prahu a ne novac i zelela jugoslaviju jel... bin laden i kompanija nisu postojali...
a embargo oruzja sarajevu na aerodrom gise ni papagaji ne veruju... kako vas samih sebe nije sramota toliko ciganiti i glumeci nevinasce?

jadni vi siroti tukli se goloruki bez para bez igde ikoga...
gori ste od cigana

Dragoslav Marković
Datum rođenja 28. jun 1920.
Mesto rođenja Popović, kod Sopota,
Kraljevina Jugoslavija Kraljevina SHS
Datum smrti 20. april 2005. (84 god.)
Mesto smrti Beograd, Srbija Srbija,
Flag of FR Yugoslavia.svg Srbija i Crna Gora
Supruga Božidarka Damnjanović
Profesija društveno-politički radnik
Član KPJ od 1939.
Učešće u ratovima Narodnooslobodilačka borba
Funkcija predsednik Skupštine
SR Srbije
Mandat 1969. — 1974.
Naslednik Živan Vasiljević
Funkcija druga predsednik Predsedništva
SR Srbije
Mandat 1974 — 1978.
Naslednik Dobrivoje Vidić
Funkcija treća predsednik Skupštine SFRJ
Mandat 1978 — 1982.
Prethodnik Kiro Gligorov
Naslednik Raif Dizdarević
Funkcija treća predsednik Predsedništva
CK SKJ
Mandat 1983 — 1984.
Prethodnik Mitja Ribičič
Naslednik Ali Šukrija
Odlikovanja
jugoslovenska odlikovanja:

Orden junaka socijalističkog rada
Orden narodnog oslobođenja

Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem

Orden bratstva i jedinsta
Orden rada sa crvenom zastavom

Orden za hrabrost

Partizanska spomenica 1941.
međunarodna odlikovanja:
Velika zvezda Ordena za zasluge (Austrija) Veliki krst - Orden za zasluge (Francuska)

Dragoslav Draža Marković (Popović, kod Sopota, 28. jun 1920 — Beograd, 20. april 2005), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik SFR Jugoslavije i SR Srbije i junak socijalističkog rada.

Biografija

Rođen je 28. juna 1920. godine u selu Popoviću, kod Sopota. Njegovi roditelji, Milorad i Anka bili su učitelji, a pored njega imali su još troje dece - ćerku Desu i sinove Momčila-Momu i Branka. Otac Milorad bio je levičar, od 1905. je bio član Srpske socijaldemokratske stranke (SSDS), a od 1919. član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) i delegat na njenom Drugom kongresu, u Vukovaru. Posle zabrane rada KPJ, 1920. nije učestvovao u ilegalnom partijskom radu, ali je do kraja života ostao ubeđeni levičar.

Osnovnu školu je završio u rodnom selu, a potom je pohađao Treću beogradsku gimnaziju. Pod uticajem oca levičara i starjeg brata Mome, koji je već bio jedan od rukovodilaca partijske organizacije na Medicinskom fakultetu, pristupio je omladinskom revolucionarnom pokretu. Godine 1937, kao učenik osmog razreda gimnazije bio je uhapšen zbog komunističke aktivnosti i posle tri nedelje provedene u pritvoru izbačen iz škole. Potom je prešao u Pančevo, gde je završio osmi razred i maturirao. Po završetku gimnazije, upisao je Medicinski fakultet u Beogradu.

U članstvo Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) bio je primljen 1938, a u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) 1939. godine. Tokom studija, aktivno je učestvovao u revolucionarnom studentskom pokretu, gde je bio zadužen za rad sa srednjoškolskom omladinom.
Narodnooslobodilačka borba

Posle napada Sila Osovine na Kraljevinu Jugoslaviju, aprila 1941. godine hteo je da se prijavi kao dobrovoljac u vojsku, ali ga je u tome sprečila prerana kapitulacija. Posle okupacije, otišao je u rodno mesto, gde se uključio u rad Sreskog komiteta KPJ. Radio je na prikupljanju oružja i pripremanju naroda na borbu. Jula 1941. godine aktivno je učestvovao u stvaranju Kosmajko-posavskog partizanskog odreda. Kada je ovaj odred, avgusta 1941. narastao na dovoljan broj boraca, on je podeljen na dva odreda - Posavski i Kosmajski. Ubrzo potom Draža je postao zamenik političkog komesara Kosmajskog odreda.

Čitav rat proveo je na terenu Kosmaja i Mladenovca, gde je bio sekretar Okružnog komiteta KPJ za Mladenovac i borac Kosmajskog odreda. Godine 1943. bio je ranjen u nogu, zbog čega je do pred kraj rata bio nepokretan.
Posleratna karijera

Posle oslobođenja Srbije, 1944. godine prešao je u Beograd, gde je bio sekretar i predsednik Okružnog Narodnooslobodilačkog odbora Beogradskog okruga. Godine 1946. postao je upravnik Partijske škole pri Centralnom komitetu KP Srbije. Godine 1947. je ušao u Vladu NR Srbije, gde je najpre bio ministar građevina, a od 1948. ministar rudarstva.

Od 1950. do 1952. godine bio je sekretar Oblasnog komiteta KPS i predsednik Oblasnog narodnog odbora Beogradske oblasti, a zatim sekretar Gradskog komiteta Beograda i direktor Radio Beograda. Godine 1954. postao je predsednik Saveta za kulturu pri Izvršnom veću NR Srbije, a 1956. predsednik Ideološke komisije Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije.

Godine 1958. postao je sekrtar za prosvetu u Izvršnom veću Srbije, a 1960. godine je izabran za člana Izvršnog komiteta Centralnog komiteta SR Srbije. Od 1963. do 1967. godine bio je ambasador SFRJ u NR Bugarskoj. Od 1967. do 1969. obavljao je funkcije predsednika Republičkog veća Skupštine Srbije i predsednika Ustavne komisije Srbije. Od 1969. do 1974. bio je predsednik Skupštine SR Srbije, a od 1971. do 1974. godine član prvog Predsedništva SFRJ.

Kada je 1974. godine, shodno novom Ustavu, uvedena funkcija predsednika Predsedništva SR Srbije, prvi je obavljao tu dužnost od 1974. do 1978. godine. Potom je bio predsednik Savezne skupštine SFRJ, od 1978. do 1982. i predsednik Predsedništva Centralnog komiteta SKJ od 1983. do 1984. godine.

Bio je biran za narodnog poslanika savezne i republički skupštine, u svim sazivima do 1963. godine. Bio je član i sekretar Glavnog odbora Socijalističkog saveza radnog naroda Srbije, predsednik Glavnog odbora Ratnih-vojnih invalida. Za člana Centalnog komiteta SK Srbije biran je od Osnivačkog kongresa, 1945, a za člana Izvršnog komiteta CK SK Srbije biran je od Četvrtog kongresa, 1959. godine. Za člana Centralnog komiteta SK Jugoslavije, biran je na Jedanaestom i Dvanaestom kongres.

U vreme uspona Slobodana Miloševića na vlast, sukobio se sa njegovom politikom i ubrzo otišao u penziju, 1986. godine. Posle odlaska u penziju, bio je član Saveta federacije, do njegovog ukidanja 1990. godine. U kasnijim godinama bio je jedan od oštrijih kritičara režima Slobodana Miloševića i Mirjane Marković, čiji je bio rođeni stric.

Preminuo je 20. aprila 2005. godine u Beogradu, gde je i sahranjen.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su - Ordena junaka socijalističkog rada, Orden narodnog oslobođenja, Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem, Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem dr.
Porodica

Čitava porodica Draže Markovića, učestvovala je u Narodnooslobodilačkoj borbi. Otac Milorad, koji je 1941. godine bio mobilisan kao rezervni potpukovnik, proveo je rat u zarobljeništvu u Osnabriku, u Nemačkoj. On je takođe bio učesnik Balkanskih i Prvog svetskog rata

Sestra Desa je tokom studija pripadala revolucionarnom omladinskom pokretu, ali zbog bolesti nije mogla da ide u partizane. Umrla je 1942. godine u Sokobanji, gde je boravila kod očeve familije. Mlađi brat Branko, bio je partizanski borac, ali je iste godine, posle zarobljavanja, streljan u Jajincima.

Stariji brat Momčilo-Moma, bio je član Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju i jedan od organizatora ustanka u istočnoj Srbiji. Od 1943. godine je bio politički komesar Glavnog štaba NOV i PO Srbije, a posle rata bio je visoki državni i partijski funkcioner i narodni heroj. Njegova vanbračna ćerka je Mirjana Marković, supruga Slobodana Miloševića.

Supruga Draže Markovića, Božidarka Damnjanović Kika takođe je bila učesnica Nartodnooslobodilačkog rata i jedna od najpoznatijih partizanki sa Kosmaja, koja je posle završetka rata odlikovana Ordenom narodnog heroja. Oni su se upoznali u partizanima, a 1943. godine su svoju vezu označili kada su se prijavili Partiji kao supružnici. Formalno su se venčali tek posle rata. Imali su sina Milorada-Miću, koji je bio sportski novinar.

I Alija i Slobo su napravili kardinalne greške i pokrenuli slijed događaja koji je doveo do toga da Muslimani nikada neće dobiti cijelu BiH, a da su Srbi izgubili trećinu svog stanovništva zapadno od Drine, što znači da nikad više neće biti dominantan politički faktor na tom području, izuzev na 49% BiH.

A vi ste u BiH pali za vise od trecine - za 37%. Sa 670.000 na 420.000.
Nikad tvrdja granica izmedju BiH i Hrvatske jos od 1878.

U Vojvodini i Boki Kotorskoj koje takodje svojatate ste odavno nebitan faktor.

A vi ste u BiH pali za vise od trecine - za 37%. Sa 670.000 na 420.000.
Nikad tvrdja granica izmedju BiH i Hrvatske jos od 1878.

U Vojvodini i Boki Kotorskoj koje takodje svojatate ste odavno nebitan faktor.

Tako govore činjenice. Pričalo mi je par muslimana koji su bili u HOS-u (pogotovo onaj dio u Podrinju), da su se oni kano članovi HSP-a strahovito trudili svojim sumještanima muslimanima objasniti da će kad tad doći do rata i da se za to treba pripremiti, ali većina muslimana (od kojih je dobar dio bio u SDA) ih je gledala kano da su pali s Marsa. To je nevjerojatno u kolikoj su mjeri muslimani u Jugi omlitavili i bili uljuljkani u uvjerenje kako im se ništa ne može dogoditi i da je bratstvo i jedinstvo nemoguće uništiti. U Foči, jedino oružje koje su muslimani imali je bilo preko HOS-a, a SDA-ovci su sve dok nije postalo očito da je rat neizbježan, su se još blesavo ljutili na HOS-ovce da neka ne izazivaju Srbe, jerbo da kano Srbi inače njih vole i da ne će biti rata.
Između Srba i muslimana uobće nije postojao sukob, već je to bila jednostrana klaonica kano kad mesar ubija tele. Neka mi žrtve oproste na takvom slikovitom izražavanju.

Ja ti vjerujem u ovo što pišeš, ali takvih činjenica i primjera imaš sa obje strane. Da su muslimani bili u prednosti u vidu naoružanja, oni bi Srbe očistili. U drugom svjetskom ratu baš u Podrinju su Ustaše (tj. muslimani u ovom slučaju) pobili više hiljada Srba, spasio se onaj ko je preplivao Drinu. Inače zanimljivo Nijemci su spasili mnogo Srba naredom da se prestane sa ubijanjem. Isto tako imaš primjer jednog srpskog sela kod Rogatice, u oba svjetska rata muslimani su u njega ulazili i zapalili selo i ubili sve u selu koje zateknu. U ovom ratu su mještani izašli iz sela na vrijeme tako da niko nije ubijen ali je selo zapaljeno. Misliš da, da ovi nisu na vrijeme pobjegli, da ih muslimani ne bi pobili?
Za svađu je potrebno dvoje, tako i u ovom slučaju, e sad ti ako tebi odgovara da nije tako i da su Srbi jedini krivci ti uvjeravaj sebe u to.

Pobrkao si loncice, to jeste kronologiju. Ustastvo, to jeste masovno stupanje Bosnjaka u redove ustasa je rezultat prevashodnog cetnicko-partizanskog klanja Bosnjaka po istocnoj Bosni.

Pobrkao si loncice, to jeste kronologiju. Ustastvo, to jeste masovno stupanje Bosnjaka u redove ustasa je rezultat prevashodnog cetnicko-partizanskog klanja Bosnjaka po istocnoj Bosni.