http://pescanik.net/srbi-albanci-kroz-vekove/

Ko je koga vise pobio, raselio, unesrecio. Mislim mi njih, jer smo imali jake i stabilne, represivne, imperijalno-burzoaske drzave.
Dok su oni imali plemenski sustav, do danasnjih dana....

Neke zanimljivosti, za prokomentirati, jer je aktualno, kod "novog dijaloga" AV, tj. IZDAJE i PREDAJE nase zavetne zemlje.


http://pescanik.net/kosovo/

Razne stvari vezane za odnose, iz pera vise, pristrasno/nepristrasnih autora, zanimljivo stivo, za genezu sukoba.

http://pescanik.net/smrt-na-kosovu-polju/


Prvi tom ove monografije govori o vekovnim susedima koji “zaslonjeni od sveta” žive u zaostaloj, feudalnoj sredini od 12. veka pa do kraja Drugog svetskog rata. Imami obraća pažnju na detalje, zaviruje u “dedovine” srpskih srednjovekovnih vladara, ali i registruje propuste u istoriografskim delima ne ulazeći u nameru i motive, što ga čini piscem krajnje obuzdanog sentimenta i pristojnih manira.

U priču o autohtonosti Albanaca i njihovom ilirskom poreklu koju ilustruje ogledima iz toponimije i onomastike, Imami uvodi i tezu o manastirima kao simboličkim orijentirima koji Kosovo čine “duhovnom kolevkom srpstva”, suprotstavljajući je albanskoj interpretaciji (prema kojoj je zidanje sakralnih objekata na osvojenim teritorijama bilo manir vladara-osvajača koji su time simbolički obeležavali svoju moć). Od samog početka autor ukršta obe tradicije, komparira Dušanov zakonik i Kanon Leke Dukađinija, govori o rodbinskim vezama srpske i albanske vlastele, mešanju stanovništva, ali i o uočenim distorzijama u epskoj tradiciji jednih i drugih.

Autor uporedo prati položaj Srba i Albanaca po dolasku Osmanlija ne propuštajući da se osvrne na geografski faktor koji je Albance čuvao totalne osmanizacije, tolerantnost Turaka prema pravoslavnim crkvama i manastirima do kraja XVII veka, “raseljavanja i preseljavanja” i slično. Priča o unutrašnjim migracijama i “metanastazičkim kretanjima” zasnovana je na radovima Cvijića, njegove antropo-geografske škole i sociološkom delu Sretena Vukosavljevića

Učešće Albanaca u srpskim ustancima i oslobađanju Beograda predstavlja jednu od živopisnijih ilustracija, oivičenu preglednim i skladnim prikazom istorijskog konteksta. Imami piše i o “nasilnicima” među Albancima koji su ubijali Srbe i otimali njihovu zemlju, zbog čega su kod starih srpskih istoričara pripadnici albanskog naroda predstavljeni kao neobuzdani i svirepi “protivnici boga i cara”. Stereotip o otmicama žena kao “albanskom specijalitetu” Imami prikazuje kao opšte mesto podneblja koje ne zavisi od etničkog ili verskog identiteta.


U vreme kada “Srbi računaju na Albance” albansko priobalje postaje privlačno srpskim vladarima i postaje neizostavni deo u teritorijalnim kombinacijama još od “Načertanija”. Otuda i planovi kneza Mihajla da Albanci (koji su inače u njega imali “tvrdu veru”) prvi započnu ustanak protiv osmanlijske vlasti. Mnogi srpski autori s kraja 19. veka pišu da su Albanci često “bolji nego što je glas o njima” a na lošu reputaciju uticali su putopisi austrijskih i nemačkih naučnika koji su bili naklonjeniji Srbima zbog tadašnjih planova za istiskivanje Osmanlija. Pored preglednog osvrta na Prizrensku ligu i sazrevanje ideje o teritorijalnom jedinstvu Albanaca,

Imami iznosi različita gledišta o karakteru i razmerama migriranja Albanaca sa juga Srbije i Srba sa Kosova, zadržavajući se na samokritičnim pogledima savremenika o proterivanju “ratobornog ali vrednog” stanovništva iz topličkog kraja. Naime, proterani Albanci (“muhadžiri”) su se naseljavali na Kosovu i postajali jako osvetoljubivi prema Srbima, mada je bilo i suprotnih primera kao u Peći, gde su članovi plemena Krasnići patrolirali čuvajući srpske mahale od ratobornijih albanskih plemena.


Opštu anarhiju na Kosovu i u Albaniji, uticaje velikih sila, austrijske i italijanske agenture, te srpsku diplomatsku akciju protiv nezavisnosti Albanije autor predstavlja građom Arhiva Srbije, koja u dobroj meri oponira uvreženoj predstavi o (normativnoj) bezgrešnosti srpske, a naročito crnogorske vojske.

Ovo je narocito zanimljivo, i nasoj javnosti nepoznato, a izazvalo bi pozornost, i simpatije....

opisujući kompleksnu vezu Esad-Paše i Nikole Pašića i njihove

planove o stvaranju zajedničke države. ((( AV picousti, na nagovor Njemacke, pravi novu YUalbanoslaviju)))))

Izvan crno-belog diskursa, dominantnog u konvencionalnoj literaturi, smeštene su priče o čuvenom 10. puku srpske vojske sastavljenom od Albanaca koji su branili Beograd 1914,

kao i o jablaničkim Albancima koji su 1917. ratovali zajedno sa srpskom vojskom protiv Bugara.

U hijerarhiji događaja sa jakim simboličkim nabojem “albanska golgota” zauzima posebno mesto. Povlačenje srpskog naroda i vojske preko Albanije 1915. godine ometali su Albanci, sveteći se zbog zločina u Balkanskim ratovima, pri čemu su prema srpskim vojnicima Albanci-hrišćani bili suroviji nego muslimani.

Ovu celinu knjige odlikuju veoma jasne, gotovo “filmične” scene – od iznurenih vojnika kako gaze preko glibova Skadarskog jezera, zgroženosti kralja Petra izgledom Albanije koju poredi sa Afrikom, pa do prevrtljivosti njegovog saveznika Esad-paše koji je srpskim vojnicima menjao dinare u francuske franke po nepovoljnom kursu (dok su istovremeno, sudeći po priložeim svedočanstvima, pojedine albanske porodice sveštenika i trgovaca bile stvarni saveznici desetkovane srpske vojske).

Opisujući rasplitanje “izukrštenih interesa” u Prvom svetskom ratu do koga je došlo na Konferenciji mira autor govori

i o ulozi masonerije u stvaranju Kraljevine SHS,

pripajanju Drača Albaniji, te odluci SAD da podrži nezavisnost Albanije tek pošto su u njoj otkrivena nalazišta

nafte.

Imami koristi dobru istoriografsku literaturu o balkanskim odnosima i obogaćuje je manje poznatim detaljima iz sfere intimnih odnosa albanskog vođe Zogua prilikom preuzimanja vlasti u Tirani, izvedenog uz podršku Kraljevine SHS i ruskih emigranata.

Зашто сви не извршите колективно самоубиство?Шта сте себи дозволили.
Озбиљно ти кажем.Најозбиљније.Или прогласите општу мобилизацију и уђите на КиМ или почните са масовним самоубиствима.
Продали сте и изгубили РСК.
Продали сте и изгубили КиМ.
И нас сте хтели да продате али је Младић одбио послушност.
Јеботе.
Зашто се не убијете?
Како можете да живите такви?
Како живите са свим тим сазнањима?
Где вам је част?
Шта сте ви?

Зашто једноставно не уђете са војском на КиМ побијете све што се креће без обзира на последице.Кога брига за евентуалну казну?
Битно је одбранити KiM.Свету земљу.
Како можете да живите са спознајом да вам човеколике животиње пишају по костима предака?Или ослободите КиМ или умрите у ватри.Живи изгорите немојте живети тако обесчашћени.

Смрт у борби је највећа награда како можете да живите са овим?

https://www.google.rs/search?q=sruseni+ ... 60&bih=513

Како?

Покољите их све.Нико не сме да побегне.Или извршите колективно самоубиство.

Chatnick prenosi peščanik.

Vidim da se kod tebe primio taj šehidski element, hitno se miči u neku zdraviju sredinu.

Pogledao sam nekoliko dokumentarnih filmova o Kanunu i besi, albanskoj "časnoj rijeci" koja se smatra važnijom od potpisanog dokumenta i ako prekršiš ode glava, te krvnoj osveti i ljudima koji u strahu zive zakljucani u kuci cijeli zivot itd., zanimljiva pojava.

Albanci su i nakon djelomicne konverzije na islam nastavili imati autohtoni plemenski zakonik koji je bio jaci i postovaniji od bilo koje albanske religije (krscanstvo, islam) ili bilo koje drzavne vlasti (domace, strane).

Zanimljivo je i mijesanje srpsko-albansko te po svemu sudeci prisutna dvojezicnost na nekim prostorima, gdje se ponekad tesko moze utvrditi na temelju imena je li neka osoba bila Albanac ili Srbin. To je identicna pojava povijesnih spisa iz Dalmacije o pojedinim znacajnim osobama gdje su svima zapisane varijante imena na mletackom jeziku, tako da je tesko reci je li se radilo o Slavenu ili Mlecaninu.

Robbie arnauti/arbanasi/siptari su se naselili na PRAZNE teritorije posle 2 seobe Srba 1690 Arsenije Carnojevic i 1737 Sakabenda.

Na teritoriju severne Albanije, KiM, Pologa Tetovo (preko Sar planine) , Poreca Kicevo, skposke CG. Sto ih nema vise u Velesu Bitolju.

Bugari nisu ustali kontra Otomana, i nisu bili pod udarom odmazde. Narocito kada je gen. Pikolomini spalio Nis, Skoplje.

Onda Francuzi udarise Austriju, pa bi curik. U drugoj seobi Austrija je drzala Bgd preko 25 god.

Jebeš državu i kvazi poreklo, kad su ti najveće kulturne znamenitosti tudje, odnosno vlasništvo Srpske pravoslavne crkve.
Oni nemaju ništa, samo lažnu istoriju i to je to.

Oni tvrde, veruju, ubedjeni su u drugacije. U Beckoj arhivi bugarska povjesnicarka je nasla dokumenta iz 1894 o planu za radjanje nacije

Albanci su jako stari balkanski narod, i itekako imaju povijest, pogotovo u primorskom dijelu Albanije koji je bio pod utjecajem Mlecana i natprosjecno civiliziran za Balkan. To sto su na planinskim dijelovima Albanije, na Kosovu i Makedoniji "nesofisticirani" ( :-D ) i zaostali u 20. stoljecu je irelevantno za ono sto je bilo u 15. ili 18. stoljecu, buducnost ne moze utjecati na proslost.

Druga polovica 20. stoljeca je samo mali i najljuci dio sveukupne srpsko-albanske povijesti, koja je poprilicno zanimljiva. Imate vi s njima dugu povijest pa i dosta mijesanja u granicnim podrucjima, kad citav kvart u Zadru danas ima arbanasko porijeklo, kao i mnogi gradovi i sela juzne Italije, kako je tek u Crnoj Gori, sjevernoj Albaniji i na jugu Srbije.

Ne sporim za to, ali homogenizacija u naciju je Bec stvorio. Ne kazu Srbi, vec Bug. povjesnicarka iz arhiva Beca.

Teza za doktorsku disertaciju.

http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/re ... sku-naciju

SUSRET SA ISTORIJOM
Kako je Beč stvorio albansku naciju
Ivan Miladinović | 05. mart 2017. 21:08 | Komentara: 38
Tajna savetovanja o dominaciji na Balkanskom poluostrvu, održavana još od kraja 19. veka. Temelj za "veliku Albaniju" udaran dok je Evropa plašena "velikom Srbijom"

UČESNICI savetovanja su bili ministar finansija Benjamin fon Kalaj, specijalni izaslanik i prethodni ministar finansija baron Fon Cvidinek, šef odseka u ministarstvu spoljnih poslova Fon Horovic i konzuli baron Fon Baum i Šmuker. Svi prisutni na ovom skupu u tom trenutku zauzimaju najviše i najpoverljivije pozicije u Austrougarskom carstvu.

Sve analize i podaci koji su stizali na bečki dvor govorili su da se bliži kraj Osmanskog carstva i da će, u godinama koje dolaze, doći do njegovog rasparčavanja. Jedan od ključnih strateških interesa dvojne monarhije je bio da pod njihovom kontrolom bude albanski prostor. To je, zapravo, značilo onemogućiti Rusiju da preko Bugarske, Srbije ili Crne Gore ima bilo kakav uticaj u ovom delu Balkanskog poluostrva.

Grof Goluhovski zadužuje barona Fon Cvidineka i generalnog konzula Šmukera da urade iscrpnu analizu stanja i ukupnih odnosa u Albaniji, sa glavnim pravcima delovanja Beča i ciljem da se na tom prostoru formira nezavisna kneževina pod austrijskim protektoratom.

Njih dvojica završavaju svoj izveštaj do 8. decembra, kada je zakazano i drugo tajno savetovanje. Ovaj spis je nazvan Memorandum o Albaniji. I u njemu su definisane teritorije u kojima bi Beč mogao da interveniše kako bi realizovao svoje planove. Granice delovanja su bile:

- na severu: Crna Gora i delom Srbija

- na zapadu: Jadransko more

- na jugu: Pervez, Janjina, Đirokastra i Kastorija (Kostur)

- na istoku: Kastorija, Monastir (danas Bitolj), Ohrid,Vranje, Priština i Novi Pazar

Temelj za san o "velikoj Albaniji" je postavljen.

TREĆE savetovanje o ovoj temi je održano 23. decembra 1896, u istom sastavu kao i prva dva. Sva tri sastanka su održana u najstrožoj tajnosti, tolikoj da su ostali tajna i za evropske istoriografe sve do 1999. godine, kada bugarska istoričarka Teodora Toleva prvi put ulazi u Bečki imperijalni arhiv. Tragajući za dokumentima o makedonskom pitanju, sasvim slučajno otkriva nikad neobjavljeni Memorandum i zapisnike s tajnih savetovanja na bečkom dvoru.

Istoriografima je ponešto bilo poznato o ulozi Austrije u stvaranju albanske države, ali senzacionalno otkriće Toleve, koja je nažalost preminula 2011, bilo je saznanje iz ovih dokumenata da tih godina nije postojala razvijena albanska nacionalna svest, da su albanska plemena u stalnim ratnim sukobima, da su im jezički dijalekti neobjedinjeni, da nemaju normirano pismo.

Teodora Toleva, Benjamin Kalaj.....................................

Albanci su zanimlji još traju previranja da ih se ugura negdje.
Gentski su dosta različiti Gege, Toske u Albaniji i Kosovari.
Jezik je teško utrpati i u indoeropske jer se nema porediti s čim.

Ovo oko sukoba su bedastoće, sve je to novijeg doba iz vremena širenja Srbije na jug i raspada Osmanskog bolesnika.
Srednjovjekovni odnosi između Srba i Albanaca su nešto kao odnos Hrvata i Mađara.

Jezik je indoeuropski, ali se ne zna kome je sličan.

Npr. armenski je srodniji grčkom nego perzijskom (iako mu je perzijski susjedni).
Katalonski je npr. nastao kao "južnofrancuski dijalekt", a danas je srodniji španjolskom.
Jezik je uvijek bio živa stvar, tko zna kroz kakve sve mjene je prošao albanski.

Neka naklapanja su bila da baski i albanjezi imaju mozda srodan jezik

Da su Bosnjaci iliri danas srpskog problema ne bi imali...

Nema tu veze s vezom

Da, albanski jezik ima najviše posuđenica na svijetu, puno je tu utjecaja.