Pojednostavljenje britanskog sitnog štepa.

Imamo tri države:
A - ekonomski izrazito jaka država koja tradicionalno podržava/simpatiše državu C
B – ekonomski slaba država sa problematičnom manjinom čija je matica država C.
C – ekonomski slaba država sa problemom svojih manjinskih sunarodnika u susjednoj državi B.

Hipotetički je konfilkt već zaleđen 50 godina. Ostaće zaleđen sve dok država B ne pokuša da nađe jačeg saveznika zbog problema sa svojom manjinom (iz reda C naroda), jer ta manjina uzrokuje dodatne probleme sa državom C, a državu C tradicionalno podržava ekonomski jaka država A.
Ako taj potencijalni saveznik države B nije po volji Engleza, oni će aktivirati scenarij u kome se neće direktno sukobiti sa državom B, niti će direktno ekonomski/vojno podržati državu C. Oni će preko agenture u državi A, usmjeriti državu A da riješava finansiranje ratnog pohoda države C na državu B.
Onda će preko agenture u državi C pokrenuti i ohrabriti državni aparat da krene u medijski linč države B, sve dok država B ne krene odgovarati istom mjerom. I već smo na korak od rata. Onda će agentura u državi B parama od države A podržati opoziciju protiv “diktatora” koji je na čelu države B. Počinje rat. Parama države A se od Engleza kupuju oružje i diplomatski uticaj. Država C daje koncesije Englezima na dijelu osvojene teritorije koja je prije sukoba pripadala državi B. I tako unedogled…

Turci su im uvijek bili proxy. Od Krimskog rata, kada su Englezi ujedinili zapadnu Evropu i svi đuture sa Turcima udarili na Rusiju, do svrstavanja na stranu Austrougarske i kreiranja Albanije 1913. nakon kraha Otomana.

Ilirski pokret im je posebno išao na qrac, pa kada ga nakon IWW u nekoj formi nisu mogli izbjeći, počeli su posebno obraćati pažnju na moderiranje relacija između balkanskih babuna i time su sve namjestili za buduće pokolje. Tako je i bilo. Sklepali su i drugu Jugoslaviju i na kraju je demontirali u krvi.
Sada uleću treći put.

Ne zanima me blesava Wikipedia, sjaši.