Dr. Simo Jelača - OSAM MILENIJUMA SRPSKOG POREKLASrbi su nastanjivali gotovo celu Evropu i mnoge delove Azije, pa otuda ona naša stara izreka: Govori srpski da te ceo svet razume
U Istoriji naroda srednje Azije Joachim je zabeležio reči
kineskog pograničnog guvernera Hju Ju-a, 160. godine
pre n.e.: Srbi su nas napadali 30 puta od proleća do
jeseni. Takođe, kineski državnik Caj Jun kaže: Od kako
su pobegli Yuni (Huni), osiliše se Srbi i zavladaše
zemljama njihovim. Ima ih sto hiljada vojnika i prosvećeni
su, plemena su im silnija i mnogobrojnija i mi ne možemo
da im se odupremo. Istraživanja su potvrdila da čak i na
Tibetu i dan danas postoje nazivi koji su čisto srpski, kao:
čedo, jarak, sila, čiča, rudnik, gora, luč, kao i imena:
Božan, Milovan, Srbica i druga, Miloš Milojević ih je zapisao 710.
Tibetanski Srbi pri srpskoj molitvi
Aleksandar nalazi Srbe između reka Inda i Dželama,
koji su tu ostali od Nina Belova i živeli u dva grada,
od kojih se jedan zvao Serbija. Aleksandar taj grad
dograđuje i ulepšava i naziva ga Aleksandrija Serbijska.
Grčki istoričar Herodot govorio je da su Srbi
posle Indusa najveći narod na svetu.
Indijski Srbi - drugi najveći narod sveta
Pošto su živeli na ogromnim prostranstvima, a
vezivao ih je zajednički jezik, a ne političko jedinstvo,
to je cepanje Srba moglo nastupiti par hiljada godina
pre Hristova rođenja, usled prenaseljenosti i potrebe
za novim prostorima. Prema predanju i nepobitnim
podacima Srbi su pre dve hiljade šest stotina godina
imali naprednu i prosvećenu državu na Baltičkom moru.
A njihovo doseljavanje iz Indije na Baltik usledilo
je preko hiljadu godina pre toga.
Kulturno-umetničko društvo Baltičkih Srba "Knjaz Miloš"
U mestu Glozel otkrio je kamenje na kome je našao iklesane
jelene, medvede i životinje koje mogu biti panteri ili divlji konji,
sa oznakama koje pripisuje filistinskom ili sinajskom pismu.
Ove iskopine procenjene su na devet do deset milenijuma
starosti pre Hrista. Francuski arheolog Morle nazvao je to
pismo azbuka Glozel, a Jirgen Španut navodi: Oni koji su
izmislili ovo pismo su postavili kamen temeljac naše civilizacije.
On misli da se radi o Filistincima, a po uporedbi sa nasom
ćirilicom proizlazi da se radi o Srbima.
Predistorijski Srbin sa srpskim kamenom
Najstariji haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni
spomenici ljudske civilizacije stari su oko sedam hiljada
godina. Po njima najmanje toliko je stara i srpska istorija.
U tim spomenicima spominje se ime Srbin, ali ne i Sloven.
I Kineski dvorski dnevnik, koji je neprekidno pisan od oko
dve hiljadite godina pre Hrista, sadrži podatke da su tada
Srbi živeli u azijskoj Sarmatiji i u zemljama iza Dona.
Tada je srpski narod živeo na prostorima
od Sibirije do italijanske Venecije.
Srbi svih rasa i veroispovesti
Jedan ogranak Srba, koji je iz Sarbarske, preko Male azije,
stigao na Balkan 3.000 godina pre Hrista, naselio je Staru
Rašku (Trakiju), a jedan deo istih se morskim putem spustio
do Krita u tri talasa 1.800, 1.500 i 1.400 godina pre Hrista.
Pobedili su Krićane ali su se sa njima izmešali i pretopili u
novi narod - Grke ili Jeline. Podaci govore da ni imena grada
Atine i istoimene boginje nisu grčka. Ima zapisa koji
tvrde da su i Akropolis sagradili Srbi.
Sami Grci za sebe veruju da su oni nastali od naroda zvanog
Pelazgi i da su govorili varvarskim jezikom, a nalazi ukazuju da
su to bili Srbi. Olga Luković-Pjanović za Grke kaže da su oni
ostatak hordi asirskih i Ramzesovih trupa, koje su se pomešale
sa srpskim plemenima, a takav stav zastupa i sam Herodot.
Akropolis - svetište antičkih Srba u srpskoj Atini
Draško Šćekić u svojoj knjizi Sorabi - istina o srpstvu od
iskone iznosi da su Srbi na našim današnjim prostorima
živeli više od 7.500 godina. On takođe tvrdi da su Srbi
zvanično počeli da broje godine od 5508. godine pre Hrista,
prema čemu se navodi da je despot Stefan Đurad Branković
poginuo 6935. godine i da je knez Lazar
poginuo na Kosovu 6893. godine.
Prema tome Srbi su počeli meriti vreme davno pre svih.
Prema tom srpskom kalendaru Car Dušan je proklamovao
svoj Zakonik na praznik Vaznesenja, 21. Maja 6857. godine.
Dušanov Zakonik ima gotovo svetovni karakter, baziran na
hiljadugodišnjim tradicijama srpskog naroda, koje se nalaze
u Vedama, a one nose pečat neprolazne
mudrosti izvan vremena i prostora.
Srbi u ranoj fazi evolucije
Šćekić takođe prikazuje, kad je reč o prakolevci srpstva,
Indiji, da je tamo nastala prva Srbija, pod imenom Sarbarska.
Odatle su oko 4.500 godina pre Hrista započele prve seobe i to
u tri pravca: prva u pravcu rajske zemlje Mesopotamije, druga ka
srednjoj Aziji, a treća ka severnoj Aziji, današnjoj Rusiji, gde je
stvorena plemenska država nazvana Sirbidija, Sirbirija ili Sirbija - Sibir.
Obelisk iz Ksantosa sadrži natpis uklesan u kamenu, koji pretstavlja
zbirku zakona starih Srba. Ovaj zakonik stariji je nekoliko
vekova od Mojsijevog. Uporedivši zapise sa obeliska iz Ksantosa
sa znacima Vukove ćirilice Bilbija je pročitao sve spomenike etrurskog
naroda i time utvrdio da svi ti narodi potiču iz Podunavlja, sa područja
na kome danas žive Srbi. Poznato je da su Etrurci pre Latina živeli u
današnjoj Italiji i sebe su nazivali Rašanima. Opšte je prihvaćeno
tumačenje naučnika da reč Ras označava soj, rasu, pripadnost plemenu
koje govori istim jezikom. Mi danas znamo da su Rašani bili žitelji
Nemanjine države i još postoje ruševine grada Ras. Prema tome
govoriti o Etrurcima, znači govoriti o Rašanima koji su živeli
na području vinčanske kulture, severozapadno od Prokuplja.
Ekspanzija srpske Etrurije
Za Hrvate se govori da se to ime pominje prvi put od šestoga
veka nove ere i da se odnosilo na Srbe koji su živeli po
planinskim predelima, hrbatima, slično današnjem nazivu Zagorci.
Ruski istoričar Nikola Durnov kaže: Milioni Srba primivši katoličanstvo
pretvoriše se u Hrvate. On u Ruskom Straniku opisuje Zagreb kao
prestonicu pokatoličenog srpstva. U Varšavskom dnevniku general
Gurka pisao je 1880. godine: Nikad Rusija neće sankcionisati
istorijsko nasilje, da se stvori zasebno od srpskog naroda hrvatska
katolička kraljevina, gde živi srpski pokatoličeni narod.
Zagreb - prestonica pokatoličenog srpstva
Po Moroskinu prvi ogranak Srba iselio se iz Indije u pravcu
Mesopotamije, oko reka Eufrata i Tigra, gde su osnovali svoju
Novu Sabarsku državu, na tlu današnjeg Iraka. Tamošnji gradovi
nazvani su srpskim imenima, a o istima postoje i dan danas neka
svedočanstva. Dolazak Srba u Mesopotamiju datira oko tri hiljade
godina pre Hrista i tu su se zadržali najmanje oko jedan milenijum.
Od tih Srba potomci su se proširili u Malu Aziju, a nešto kasnije
odatle su prešli i u Evropu. Delimično su se nastanjivali i u Egiptu.
Posle smrti faraona Pepija II, ti Srbi zavladali su područjem koje
su naselili i ta njihova vladavina trajala je od 2261. do 2052.
godine stare ere. Tu teoriju zastupa i francuski egiptolog Masper
Gaston, koji kaže da su Srbi iz Sarbarske stigli u Afriku u tri navrata.
Srpska nejač u bekstvu iz Mezopotamije
Gaston svoju tvrdnju zasniva na srpskim natpisima na
egipatskim piramidama i kamenim spomenicima. Srbe
su Egipćani nazivali kraljevi pastira, a vladali su Donjim
Egiptom. Ovo je u potpunoj saglasnosti sa izučavanjima
našeg istoričara Stojana Boškovića, koji u Istoriji sveta
piše kako su Egipćani podizali ustanke protiv srpskih vladara
u Donjem Egiptu. Fransis-Maria Apendini piše da su Srbi
neko vreme gospodarili Sirijom, odakle su napadali Egipat.
Za takozvani čudesni period Egipta označava se
porobljavanje od strane nekih stranih naroda i vladavine
izvesnog Arse (ime mu je pisano ćirilicom APCA).
Za taj čudesni period Fransisko-Maria Apendini kaže
da su to narodi došli iza Kaspijskog jezera, koji su
najratoborniji narod, a vladali su dugo vremena
Egiptom i Sirijom i zvali su se Srbi.
Piramide srpskog Cara Dušana
Ogranak Srba koji se doselio na Balkan pre tri do četiri
hiljade godina, o kojima su pisali grčki i rimski istoričari,
su direktni praoci danasnjih Srba. Taj ogranak dospeo je
čak do Španije i severnih obala Afrike. O tim seobama
zapise su ostavili Čeh Pulkova i Enije Silvije, koji navodi
seobe Srba u vreme postojanja kule Vavilonske. Francuz
Mosper pisao je o tri provale pastira iz Male Azije u Egipat
i tvrdi da se radi o Srbima. A na egipatskim piramidama
hijeroglifima je zapisano da su 1.600 godina pre Hrista u Libiju
i Mauritaniju doprli beli narodi plavih očiju. Egipatski izvori tvrde
da su ti narodi na njihovim prostorima osnovali svoju državu
koja je postojala sedam vekova. Navodi dalje tvrde da su
Srbi naselili Boku, Crnu Goru, Dalmaciju, Albaniju, Bosnu i
Hercegovinu i sve do Venecije jos pre tri hiljade godina.
Grk koga pominje Ksantos, otišao je u Atinu i držao predavanje,
ali ga većina slušalaca nije razumela jer su svi stručni izrazi bili
na srpskom. Otuda i podatak da su Grci Srbe nazivali Ksantosima.
Po podacima sakupljenim u Vatikanu, pa čak i u Svetom pismu,
Deretić zaključuje da su Arijevci, Heti, Geti, Iliri ili Kelti sve Srbi.
Srbija u svojim istorijskim i etničkim granicama
Gaj je želeo da za hrvatski književni jezik usvoji srpski,
pa je najpre predložio da se jezik nazove ilirskim, sa
idejom kasnijeg preimenovanja u srpsko-hrvatski,
odnosno u Hrvatskoj čak hrvatsko-srpski, što je
imalo smišljene političke posledice iščezavanja
srpskog jezika, a time i srpske nacionalnosti.
Profesor dr. Laza Kostić u knjizi Krađa srpskog
jezika piše da je data ideja delo nacionalista,
dok sami Hrvati izbegavaju da o tome otvoreno
razgovaraju. Đuro Daničić se olako saglasio sa
hrvatskim predlogom, čime im je učinio ogromnu
uslugu, za čega Olga Luković-Pjanović kaže
da nije imao političkog obrazovanja i da nije
prozreo hrvatske namere, što im Vuk Karadžić
nikada ne bi učinio.
Srpski jezik
