Gospodine KiM, smanjite malo sa antisrpskom propagandom.

Srbi su se, mobilisani od Austrije, predavali na istocnom frontu Rusima i formirali su dobrovoljacke odrede za proboj Solunskog fronta.

Uostalom, ko su 50.000 i vise solunskih dobrovoljaca kojima je kralj za zasluge agrarnom reformom dodijelio zemlju i formirao naselja u Vojvodini?

Cak su Srbi koji su iz AU isli u Ameriku za boljim zivotom pocetkom 20. vijeka, su se vracali iz te iste Amerike da ratuju za slobodu Srbije.

Srpski dobrovoljci na Solunskom frontu

Nešto više od po­lo­vine ukup­nog sastava srpske vojske u završnim operacijama na Solunskom fron­tu i u njegovom proboju činili su dobrovoljci:

1. oko 30.200 srpskih dobrovoljaca iz prekomorskih zemalja;

2. najmanje 25.700 dobrovoljaca prispelih iz Rusije:
a. barem 1.000 preživelih dobrovoljaca od onih koji su u Srbiju stig­li Du­navom s je­seni 1915. godine (P. Slijepčević, Navedeni rad, 11);
b. 1.100 dobrovoljaca poslatih iz Odese 25. januara 1917. godine (I. Jovanovićet all, Naveden o delo, 139);
v. najmanje 23.600 dobrovoljaca prispelih iz Rusije od kraja 1917. do 1. maja 1918. godine (Isto, 186. i 195). U ovoj drugoj velikoj gru­pi nalazilo se 2.663 pripadnika Druge divizije (prispele u So­lun 7. decembra 1917.godine) i oko 21.000 pripadnika Prve divi­zi­je koja je pristigla u Solun u tri eša­lo­na: oko 17.000 krajem janu­ara i 3.934 iz Druge brigade prispele u dve gru­pe: 29. marta i 1. maja 1918. godine (I. Petrović, VerniciOtadžbine : Srpski dobrovoljci iz prekomorskih zemalja 1912-1918, 248. i 284);

3. bar 1.300 dobrovoljaca–Hercegovaca iz crnogorske vojske, od oko 1.700 koliko ih se našlo na Krfu 28. februara 1916. godine, uoči reorganizacije srpske vojske (Veliki rat Srbije za oslobođenje i ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca, Beo­grad 1927, knjiga XV-1916. godina, 64);

4. preko 300 dobrovoljaca iz crnogorske vojske (Srbobran, Srpski narodni list i organ Saveza Sjedinjenih Srba Slo­ga, Njujork, broj 412, 31. avgust 1917) i oko 800 Bokelja (Vasko Kostić, Srpska narodna gardaKotor, Kotor 1990, 93);

5. oko 2.500 dobrovoljaca iz mase od oko 10.000 austrougarskih zarob­lje­nika u Srbiji prve ratne godine (koji su se do­bro­vo­lj­no uključili u srp­sku vojsku, žandarmeriju, granične jedinice ili neke civilneslužbe);

6. oko 6.000 preživelih boraca iz najmanje šest prekobrojnih pukova početnog formacijskog sastava od oko 25.000 voj­ni­ka (Veliki rat Srbije…, knjiga XV, 7. i 17);

7. oko 1.800 Arbanasa iz Esad–pašinog odreda (Blagoje Ilić i Miki Stamenković, Jugoslavija po volji naroda 1914-1918, Novi Sad 1990, 94); i

8. preživelih možda oko 14.000 dobrovoljaca od ukupno oko 50.000 prebega iz susednih srpskih krajeva na samom početku ra­ta (Jugoslovenski dobrovoljci u Rusiji…, dok. 215, 298).

To znači da je od ukupno oko 140.000 vojnika u sastavu srpske voj­ske (Vojna enciklopedija, knjiga 8, 787), a možda i 150.000 – prema nekim drugim izvorima -, u pro­boju Solunskog fronta i u završnim vojnim ope­ra­ci­ja­ma za oslobo­đe­nje Srbije i Crne Gore i prekodrin­ski­h, prekosavskih i prekodunavskih srp­skih krajeva učestvovalo najma­nje 84.700 dobrovoljaca, od toga oko 78.400 iz­van Kraljevine Sr­bi­je, uglav­nom izkrajeva koji su pre rata bili pod austrijskom i ugarskom okupacijom.
Ovde dopisujemo, tek primera radi, da je sa­mo “iz Koreničkog i Udbinskog sreza bilo… oko 3.000 solunskih dobrovoljaca” (Nikola Plećaš Nitonja, Požar u Krajini, Čikago 1975, 272).

Ako ja krenem da ršim tabue počevši od Srba iz Srbije preko Hrvata ima da budeeee..haos tako da KiM..znaš već šta bi ti rekao.

VATIKAN SPREMIO OPERACIJE za Balkan!

1 jula 2017

Zbog disfunkcionalnosti EU i politike stvaranja haosa koji na Balkanu projektuje Brajan Hojt Ji, situacija u regionu se ozbiljno usložnjava. Stvaraju se uslovi za odvijanje kritične, odnosno rizične geopolitike. Ona se ogleda u stacioniranju mentora i sponzora terorizma na ovom prostoru. Povratnici sa sirijskog ratišta i obučeni ekstremisti u BiH, Albaniji i na Kosovu mogli bi da iskoriste destabilizirane političke prilike (nemiri, protesti na kojima bi se ispoljilo nasilje) i stvore haos.

Balkan, preciznije rečeno, Zapadni Balkan je postao poligon za izvođenje različitih operacija. Tako je Dojče vele 10. 06. ove godine objavio tekst o Maršalovom planu Njemačke za Balkan, a idejnu osnovu plana iznio je član Aspen instituta i ministar inostranih poslova Njemačke, Zigmar Gabrijel, na Osmoj konferenciji ministara spoljnih poslova jugoistočne Evrope Aspen Instituta o ekonomskom i političkom razvoju regiona održanoj u Berlinu. Navodno će EU donirati dvije milijarde evra za obnovu Zapadnog Balkana pri čemu je prioritet izgradnja zajedničkog ekonomskog prostora i komunikacije Beograd – Tirana, a radi se zapravo o sredstvima koja su namijenjena za izgradnju auto-puta Niš – Priština – Tirana.

Izgradnja jednog drugog auto-puta, Beograd – Budimpešta, koji zagovara Vlada Srbije, a podržava Kina kao dionicu Novog puta svile (planirani brza pruga i auto-put), EU ne podržava. Izgradnju auto-puta do Budimpešte na umu je imao i Milošević, ali podrške nije bilo u EU. Povezivanje Beograda sa evropskim prestonicama osporavao je Đani de Mikelis, nekadašnji ministar inostranih poslova Italije i jedan od glavnih aktera raspada Jugoslavije. De Mikelis je bio važan eksponent Vatikana, što se često zaboravlja.

Vatikan nije htio dozvoliti da se pravoslavni narodi kroz Jugoslaviju inkorporiraju u EU, iako su pregovori o pristupanju Jugoslavije EU bili pri kraju, a potpisivanje ugovora, prema riječima Ante Markovića, tadašnjeg predsjednika vlade SFRJ, trebalo da se dogodi u roku od osam mjeseci. Ujedno, poznata garnitura slovenačkih i hrvatskih komunista htjela je da Slovenija i Hrvatska pristupe EU kao nezavisne države. Za BiH, Srbiju i Makedoniju u EU nema mjesta ni danas. Osvrt na prošlost potvrđuje koliko je uloga Vatikana u politici Zapada na Balkanu ostala izvan vidokruga javnosti. To i ne čudi s obzirom na poslovičnu diskretnost njegovih operativaca. Vatikan je i nedavno, instrumentalizacijom svojih biskupa pokazao da želi uticati na političke prilike u BiH. Žestoko se protivi politici HDZ BiH, naročito u pogledu stvaranja trećeg, hrvatskog entiteta. Ono što je posebno interesantno, i vrlo opasno po Srbe, jeste spoj Vatikana sa NATO.

Zvanično, NATO je vojno-politički savez, ali Putin je otkrio pravo biće ove organizacije kada je NATO nazvao političkom organizacijom. Svjetska finansijska elita, tj. nezvanična „svjetska vlada“ u NATO vidi svoj politički instrument, a u Vatikanu instituciju koja treba da predstavlja duhovno i religijsko vođstvo. NATO traži razloge koji bi opravdali postojanje ove organizacije, slično kao i devedesetih godina nakon raspada Varšavskog bloka. S druge strane, Vatikan se nikada nije odrekao svojih „dalekosežnih“ ciljeva. Priprema balkanske kampanje ne ogleda se samo u radu papskih agenata na Balkanu koji su tu radi propagiranja ekumenizma, pri čemu pokušavaju da uspostave dijalog sa drugim religijama, naročito sa islamom.

Uostalom, 2017. godine navršava se 500 godina od raskola katoličke crkve i stvaranja protestantske crkve. Naime, 1517. godine sveštenik Martin Luter pokušavao je pokrenuti reformu u rimokatoličkoj crkvi. Budući da su njegovi reformatorski pokušaji propali, nastala je nova, evangelistička, odnosnoprotestantska crkva. Stoga Vatikan namjerava da ove godine potpiše sporazum sa sljedbenicima Martina Lutera u kojem će ponuditi da protestanti zadrže svoje učenje, a da priznaju vodeću ulogu Vatikana. To će Vatikan tražiti i od drugih religija. Problem je jedinstvo pravoslavlja, te će papa podržati patrijarha konstantinopoljskog Vartolomeja u namjeri da postane vrhovni poglavar pravoslavne crkve kroz osnivanje univerzalnog pravoslavnog sinoda. Kreatori novog svjetskog poretka zahtijevaju novu finansijsku strukturu koju treba da blagoslovi Vatikan. Oni su već primorali Vatikansku banku (osnovanu 1942. godine) da se inkorporira u Upravu Federalnih rezervi SAD. Tako je Vatikan u dobroj mjeri primoran da preuzme religijsko pokriće novog svjetskog poretka.

Vatikan i NATO su intezivirali svoje političke aktivnosti na Zapadnom Balkanu, naročito u Srbiji i Republici Srpskoj. To je postalo naročito izraženo nakon promjene vlasti u Makedoniji. Republika Srpska je pod konstantnim pritiscima. Najopasniji su udari iznutra. Operacija destabilizovanja Srpske nije nova. Radi se o starom planu koji se povremeno „ažurira“. U Srpskoj se vještački nastoji stvoriti nezadovoljstvo koje za rezultat treba da ima izlazak naroda na ulice, u što više prilika i u što većem broju. Kada se stvori kritična masa, provokatori izazivaju sukobe sa policijom, kako bi scene sukoba medijskim kanalima obišle svijet. Nije isključeno da bi nestabilne prilike mogli iskoristiti povratnici sa sirijskog ratišta i radikalne grupe, kako bi stanje u Srpskoj postalo haotično. Zatim bi na scenu stupio NATO kao „mirotvorac i zaštitnik“. Pod okriljem NATO u Srpsku bi ušle hrvatske trupe.

Međutim, cio koncept kvari politika predsjednika Dodika. Srpska jača svoje odbrambene kapacitete, snage Ministarstva unutrašnjih poslova postale su u regionu respektabilne, političko tkivo Srpske postaje neprobojno, tako da je veliko pitanje može li se realizovati navedeni plan. Uz to, moć Bakira Izetbegovića slabi, a Bošnjaci ne žele otvoreni sukob sa Republikom Srpskom, i do njega neće doći osim u slučaju otvorene secesije. Zagreb je suočen sa političkim nejedinstvom. Hrvatska trenutno ima slabu vladu, koja ne bi mogla mobilisati sve kapacitete protiv Republike Srpske.

Ni mentori narko države na Kosovu nisu sigurni da oružane snage Kosova, ni uz podršku Edi Rame, mogu postati kapacitet za operacije kritične geopolitike i izmjenu političke geografije na Balkanu. Zapadni Balkan ostaje područje zamrznutog konflikta, kako u Makedoniji, Crnoj Gori i BiH, tako i na okupiranom području Srbije, Kosovu.

Predrag Ćeranić, Fond strateške kulture

Pokušavajući se sjetiti kako su sve zvali sestre i braća Antona Brnabića, Marija Brnabić stade nabrajati: – Tone, Osip, Ive, Jovana, Marija, Bernardo... Svi su oni na jednom podu živjeli. Bili su siromašni. Taj ti je Bernardo bija najstariji, prvi je otiša za Rijeku, oko četrdesetpete, i ostale je vuka za sobom. Iz sela su u grad odvozili granje, da imaju za ložit. Ničega onda nije bilo. Ali uspjeli su, Bernardo je na kraju bio i predsjednik općine. I sad njihove familije ima po Rijeci i Kostreni – kaže Marija Brnabić.

Premijerkina djeda Antona jedni su zvali Tone, no većina Pukovnik, nadjenuvši mu taj nadimak zato što je bio vojno lice u nekadašnjoj JNA pa je, putujući zbog službe po cijeloj bivšoj državi, negdje u Srbiji i upoznao svoju Micu, pokojnu od prije dvije-tri godine. Kada je umirovljen, Brnabić se sa životnom družicom bio vratio u Staru Bašku i osamdesetih napravio kuću. Ovdje je proživio i ratne godine: – Kad se zaratilo, njegova je žena išla ća, a moji su kći i zet jednom s njim preko Mađarske išli za Srbiju pa su ga na granici zaustavili i dugo zafrkavali da je hrvatski špijun. Pukovnik je neke momke iz Punta oslobađao od vojske, da idu doma. Ipak je uspija uć u Srbiju i više se i nije vratio. Umro je – govori najstarija mještanka Stare Baške, 88-godišnja Marija Brnabić.

Njezine nam riječi potvrđuje i muškarac kojemu je premijerkin djed možda spasio i živu glavu, pomogavši mu da pobjegne iz vojarne u Srbiji u koju je bio premješten nakon što je zajedno s nekoliko Hrvata u jesen 1991. godine odbio s JNA ići u Vukovar.

Da vam prevedem.
Posle genocida nad Srbima u ll Sv.Ratu.Posle iseljavanja skoro celog naroda iz Hrvatske '90.
Posle zauzimanja delova BiH koji predstvaljaju isključivi životni prostor srpskog naroda.
Nekakav ulazak hrvatske vojske u Republiku Srpsku pod bilo čijim patronatom pa makar to bio i smrdljivi NATO može samo značiti rat Srbije i Hrvatske.Imajući u vidu gore navedeno.Konstantnu želju Hrvatske za srpskom krvlju i količinu besa kod Srba koja prikriveno kulja.Mislim da bi rat u tkz.BiH bio dečija šala za krvoproliće koje bi se desilo.Ko bi tu izvukao deblji kraj je enigma.Ono što je sigurno je da bi Srbi ušli u Hrvatsku i da bi bilo mnogo mrtvih.Toliko.

Da vam prevedem.
Posle genocida nad Srbima u ll Sv.Ratu.Posle iseljavanja skoro celog naroda iz Hrvatske '90.
Posle zauzimanja delova BiH koji predstvaljaju isključivi životni prostor srpskog naroda.
Nekakav ulazak hrvatske vojske u Republiku Srpsku pod bilo čijim patronatom pa makar to bio i smrdljivi NATO može samo značiti rat Srbije i Hrvatske.Imajući u vidu gore navedeno.Konstantnu želju Hrvatske za srpskom krvlju i količinu besa kod Srba koja prikriveno kulja.Mislim da bi rat u tkz.BiH bio dečija šala za krvoproliće koje bi se desilo.Ko bi tu izvukao deblji kraj je enigma.Ono što je sigurno je da bi Srbi ušli u Hrvatsku i da bi bilo mnogo mrtvih.Toliko.