Nezavisnu SPC na nivou arhiepiskopije stvara Sveti Sava 1219. godine, na nivo patrijaršije je diže car Dušan 1346. godine.
Pošto je Turci po osvajanju Srbije 1459. prvo ukidaju, ponovo se obnavlja uz inicijativu islamizovanog Srbina iz Rudog Bajice Nenadića koji je dogurao do titule vezira, ali nije zaboravio svoje korjene i porijeklo.

Zašto bi se stidili svoje prošlosti? Naravno da se ponosimo obnovom Pećke Patrijaršije.
I otkud tolika islamofobija kod Dane cviećara?

Ne pišem ovo zbog psihijatrijskih slučajeva kojima pomoći nema, već zarad racionalnih osoba koje zalutaju na temu.

Dakle po pitanju SPC, naziva, autokefalnosti i sl.

Prvo, treba razumeti da se hrišćanstvo u Srba razvija na granici dva uticaja - Carigrada i Rima. Znači situacija je veoma siva, posebno je to slučaj u prvim decenijama i vekovima nakon raskola 1054. godine. Posmatrati to sa današnjeg stanovišta, gde imamo ograničen broj Srba katolika je izuzetno pogrešno. Kroz srednji vek, srpska države imaju i svoju katoličku organizaciju, a recimo ako govorimo o nemanjićkoj kraljevini - ona sponzoriše nadbiskupiju u Baru na račun nadbiskupije u Dubrovniku.

Još u vreme prvih Nemanjića zemlja se ljulja između istoka i zapada, a put će konačno biti zacrtan delovanjem Svetog Save i širenjem prema istoku i jugu, odnosno ulaskom pod kulturni uticaj Vizantije. To opet ne znači da su kasniji Nemanjići bili nešto gadljivi na odnose sa papom ili katoličkom crkvom.

No vratimo se pravoslavlju. Ako govorimo o uticaju Carigrada na crkvenu organizaciju kod Srba, treba pomenuti rašku episkopiju od koje će sve krenuti i iz koje će izniknuti domaća crkvena organizacija. Beše proslava 1000 godina pomena te episkopije koja je bila nadležna za veći deo teritorije tadašnje Srbije. Početak 13. veka je presudan period za završetak formiranja države i crkve. I u roku od par godina, za zapada (kao i u prvom, Mihailovom slučaju) stiže kraljevska kruna (1217), dok Sveti Sava koristi svoj uticaj i političke okolnosti nastale krstaškom agresijom na Romeje, da obezbedi stvaranje autokefalne crkve na teritoriji srpske države sa sedištem u manastiru Žiča (1219). To smo obeležavali ovih dana, jelte. Logično, osoba nezadovoljna razvojem situacije, jeste Ohridski arhiepiskop jer su mu teritorija i prihodi značajno smanjeni.

Sava će razviti značajnu aktivnost na kodifikaciji pravila, izgradnji verskih objekata, školovanju sveštenika (sa osloncem na Svetu Goru) i na kraju na organizaciji i osnivanju novih episkopija srpske crkve. To se posebno odnosi na granične oblasti srpske države i na prostore gde je katolički uticaj bio dominantan.

Vremenom se država širila prema jugoistoku, pa i centar srpskog pravoslavlja dolazi na prostor Kosova, Metohije, severne Makedonije, dok stare oblasti polako gube na značaju. Otud i Pećka patrijaršije i slavni manastiri kao što su Gračanica, Dečani itd.

E sad, dolazimo da narednog "spornog" trenutka, a u pitanju je proglašenje autokefalne arhiepiskopije za patrijaršiju. Kralju Dušanu je to bilo potrebno zbog uzimanja carske titule. I opet ovo je proces koji su ranije prošli i Bugari, kasnije će ga proći Rusi... Dušan će ovo izvesti uz pomoć bugarskog patrijarha, ohridskog arhiepiskopa i podrše uticajne monaške zajednice na Svetoj Gori. Logično, carigradska crkva se oseća oštećeno i nastaje kratkotrajni raskol koji će biti zaceljen nakon Dušanove smrti, kada je novi rang srpske crkve i zvanično priznat.

Negde u to vreme na prostoru centralnog Balkana i Osmanlije počinju da igraju značajnu ulogu. Pa kao što smo imali pomeranje srpskog etničkog, državnog i verskog prostora prema jugu i istoku u prethodnim vekovima, tako ćemo sada imati sličan proces samo prema severu i zapadu.

Srpska crkvena organizacija nastavlja da funkcioniše negde do druge polovine 15. veka. Padom Smedereva i uopšte Despotovine, i crkva dolazi u dosta težak položaj. Nastupa period od gotovo jednog veka kada Pećka patrijaršija postoji i ne postoji. Njene pozicije preuzimaju Ohrid, Carigrad, grčko sveštenstvo... sve sponzorisano od strane Osmanlija. Sa druge strane, episkopi na svojim prostorima i dalje deluju i pokušavaju da očuvaju jedinstvo crkve i njen rang. Tako smederevski mitropolit Pavle u prvoj polovini 16. veka pokušava da uspostavi stanje koje je postojalo do smrt patrijarha Arsenija II.

Negde srećom po srpsku crkvu, a pod uticajem značajnih ljudi sa naših prostora koji su delovali na visokim pozicijama u Osmanskom carstvu, 1557. se uspostavlja red i opet je izabran novi Pećki patrijarh u liku Makarija I, čime počinje dvovekovni period delovanja patrijaršije pod osmanskom vlašću. Problem koji se automatski javio jeste činjenica, da za razliku od recimo carigradske patrijaršije, srpska crkvena organizacija zaista nije bila lojalna turskom sultanu što će se pokazati manje-više u svakom ustanku ili ratu u naredna dva veka. Svuda je sveštenstvo učestvovalo, ponekad i predvodilo narod u borbi protiv okupatora, plus je često dolazilo pod uticaj stranih sila, bile to Venecija, Austrija ili Rusija.

Već nakon velikog ustanka banatskih Srba 1594. dolazi do spaljivanja moštiju Svetog Save, a u tom stilu će stvari nastaviti i u narednom periodu. Daleko veći problemi počinju kada se patrijarh Arsenije III Čarnojević otvoreno stavi na austrijsku stranu u Velikom bečkom ratu. Nakon poraza hrišćanske vojske, srpska milicija, narod, sveštenstvo se povlače sa prostora Kosova i Metohije, Makedonije i Raške prema severu i na kraju, nakon sabora održanog kod Beograda i dobijanja privilegije od cara Leopolda I, predvođeni patrijarhom Arsenijem, prelaze Savu i Dunav, gde pojačavaju već prisutno srpsko stanovništvo i crkvenu organizaciju.

Tu dolazimo i do famozne Karlovačke mitropolije, odnosno organizacije koju će u osnovi stvoriti upravo "izbegli" pećki patrijarh Arsenije III. Na tom prostoru Arsenije će zateći već prisutno srpsko stanovništvo, kao i čitav niz manastira nastalih od srednjeg veka do tog trenutka i razbacanih od Banata do Dalmacije. Toliko od HPC. Kasnije će Arsenija naslediti čitav niz značajnih figura. Doći će i do uspostave Beogradske mitropolije kratkotrajnim prisustvom austrijskih vlasti na prostoru centralne Srbije početkom 18. veka (Kraljevina Srbija). I to sve ima svoj tok.

Pošto je Arsenije otišao na sever, njegovo mesto u Peći, ovaj put u veoma neugodnoj situaciji sa besnim Turcima preuzima Kalinik I Skopljanac koji će uspeti da stabilizuje situaciju. Situacija će ponovo postati kritična kada i pećki patrijarh Arsenije IV Jovanović-Šakabenta odigra na kartu Austrije u austro-turskom ratu, nakon čega će i on povestu jednu manju seobu na sever i sa mesta Pećkog patrijarha direktno doći na poziciju administratora Karlovačke mitropolije i poglavara svih Srba u okviru Habzburške monarhije što će i ostati do 1748. Znači govorimo o istom narodu i istoj organizaciji koje deluju na dve različite političke teritorije.

Nakon svih ovih dešavanja Turci će totalno izgubiti bilo kakav pozitivan sentiment prema Pećkoj patrijaršiji, narednih godina dolazi do čestih promena na patrijaršijskom tronu, na to mesto se pretežno dovode Grci i konačno 1766. dolazi do utapanja u organizaciju Carigradske patrijaršije. Što je imalo uticaja na teritorije pod vlašću Osmanlija, ali ne i na srpsku crkvenu organizciju i narod na drugim prostorima. Pre svega se to odnosi na Habzburšku monarhiju i prostore Crne Gore koji nastavljaju da funkcionišu u uslovima fizičke razdvojenosti, ali opet u bliskim odnosima. Ovo je poznato pod imenom doba pokrajinskih crkava, odnosno to je ono stanje koje će vremenom stvoriti tri paralelne crkvene organizacije kod Srba + teritorije koje su bile pod kontrolom Carigrada. Ovo stanje će biti okončano tek nakon 1918. kad će se srpski episkopi, sada kada su političke barijere bile uklonjene, okupiti i ponovo izabrati patrijarha.

U ovom pokrajinskom periodu, u Crnoj Gori se javlja specifična situacija u kojoj će verski poglavar biti i državni poglavar, što će biti praksa sve do druge polovine 19. veka. To bi bio Cetinjski mitropolit jelte. U centralnoj Srbiji će prevlast grčkog sveštenstva stvorena turskim ukidanjem Pećke patrijaršije biti razbijena stvaranjem autonomne kneževine i kasnije nezavisne države. To bi bio Beogradski mitropolit. Dok je na prostorima pod vlašću Beča delovao Karlovački mitropolit, čija se nadležnost protezala i na pravoslavne Rumune do nekog trenutka u 19. veku, ali opet u jednom trenutku ne i na sve pravoslavne Srbe zbog političkih prilika i krajnje kompleksne organizacije habzburških zemalja. Tokom događanja 1848. mitropolit Josif Rajačić će biti proglašen patrijarhom, što je titula koju će srpski verski poglavari na tom prostoru nositi sve smrti Lukijana Bogdanovića (1913) što se negde poklopilo sa antisrpskom histerijom u Austro-Ugarskoj, mađarizacijom, ukidanjem crkveno-prosvetne autonomije i sl.

Konačno, nestankom osmanske i austrougarske imperije sa ovih prostora, barijere su srušene. Srpski pravoslavni episkopi, okupljeni pod vođstvom cetinjskog mitropolita Mitrofana Bana obnavljaju jedinstvenu organizaciju koja je formalno nestala 1766. i za patrijarha biraju Dimitrija Pavlovića, do tada beogradskog mitropolita, sada sa titulom arhiepiskopa pećkog, mitropolita beogradsko-karlovačkog (inače ovo spajanje beogradske i karlovačke mitropolije je postojalo i kratkotrajno i tokom austrijske vlasti u 18. veku) i patrijarh srpski. O tome je obaveštena i carigradska patrijaršija koja je čitav proces odobrila, a priznale ostale pravoslavne crkve. Ostalo je pitanje onih oblasti koje su naseljene srpskim pravoslavnim stanovništvom, koje su se našle u sastavu nove države KSHS i koje su od 1766. bile pod upravom Carigrada, za šta je Carigradu data kompenzacija.

Nakon Dimitrija, na tron dolazi Varnava Rosić (rođen u Pljevljima, današnja Crna Gora) 1930-37, pa Gavrilo Dožić-Medenica (Donja Morača, današnja Crna Gora) 1937-1950, pa Vikentije Prodanov (Bačko Petrovo Selo, današnja Srbija) 1950-1958, pa German Đorić (Jošanička Banja, današnja Srbija) 1958-1990, pa Pavle Stojčević (Kućanci, današnja Hrvatska) 1990-2009. i na kraju Irinej Gavrilović koji se i danas nalazi na tom mestu.

Na prostoru koji će činiti jurisdikcija Karlovačke mitropolije već su postojale srpske pravoslavne episkopije Pećke Patrijaršije stvorene u 16. veku - Vršac, Bečkerek i Temišvar u Banatu, Segedin u Bačkoj, Orahovica u Slavoniji, Kostajnica na Baniji, Medak u Lici.

Hajmo još malo SF.

Brat od strica, greška, ali ne baš tolika.

Stvaranje Pećke patrijaršije od strane cara Dušana ima manju vriednost od stvaranja HPCa od strane Ante Pavelića, jerbo Carigrad ipak nije prokleo Pavelića

Koliko sam ja islamofoban, toliko su srbski pravoslavci islamofili...

Episkopati HPCa su bili u Zagrebu, Brodu na Savi, Hrvatskom Petrovcu i Sarajevu.

Koji si ti debil pa tog nema na planeti Zemlji. Hvalit se da si razbio tebe u raspravi je kao zatuc retardiranog paralegicara i onda vikat "Ja sam najjaci !"

Kad ti to kaže obožavatelj intelektualca Vujadina...

Je, toliki obozavatelj da me doticni regularno naziva "smradom".

Al cinjenice su cinjenice i treba mu priznat kad je u pravu, a sad ce kad procita ovo sto sam citirao moci vidjeti s kakvim se ludjakon isao raspravljati

Za pravog četnika smrad je svaki Hrvat, čak i onaj koji se istima ulizuje.
Ne bih s tobom o činjenicama, jerbo tvoja ljubav prema Vujadinu je jača od razuma...

Da se ne zajebavamo, tu nema jednog jedinog ozbiljnog čeljadeta.

Pravoslavna crkva u Crnoj Gori prvi put krstila transrodnu osobu: https://www.bljesak.info/kultura/vjera/ ... ghB1iqwo_0

Što je ovo braćo Srbi?!

Prvo sam pomisio da je riječ o CPC (od njih me ne bi čudilo), kad ono Amfilohije odobrio... SPC se počela ugledati na Šveđane.

SPC-u je važna odanost svetosavlju kao velikosrpskoj ideologiji, a tu rod nije toliko bitan. SPC, za razliku od Katoličke crkve, u Drugom svjetskom ratu nije htjela dat Židovima sakrament krštenja da se spase od nacionalsocijalističkog progona. A tada je Hitler SPC-ovom svecu bio svet i radio je posao svetog Save.

SPC-u smeta ******** jer s ******** ima manje svetosavaca. A to je protivno interesu velikosrpstva.

Po katolicizmu nekako mi se čini da se ne bi smjelo u skratit sakrament krštenja nikom. Drugi sakramenti sigurno traže neke preduvjete.

Ne vidim koja je razlika u stavu SPC prema tom pitanju i onoga KC.



Dakle, i KC bi krstila žensku osobu pod muškim imenom?

Koliko ja znam tu nema razlike u stavu. Ali ima u metodi dolaženja do stava. KC se drži univerzalno poslanja, a SPC nacionalnog.



Ne znam. Ali nekako mi se čini da se zahtjev za krštenje ne bi smio odbit.

Katolički svećenik često zna odbit krštenje djeteta čiji roditelji nisu crkveno vjenačni, a kako bi se tumačio ovaj slučaj, vjerojatno ovisi o pojedinom svećeniku...

Mislim prije svega na katolički kanon. Pa austrijski katolički biskupi su zabranili misu zadušnici za žrtve Blaiburgu i Križnog puta. Na to nisu imali pravo i odluka je povučena.

Kako bi oni teološki objasnili uskraćivanjem krštenja djetetu u tom slučaju? Kakve veze sakrament djetetu ima veze s roditeljima?

Samo znam da tu u Rieci i okolici svi nevjenčani roditelji većinom su išli krstit djecu na Kastav, kod sad već umirovljenog župnika Franje, jerbo su im drugdje većinom uskraćivali krštenje.
Uglavnom, svećenik je dužan po kanonu dobiti jamstva roditelja i kumova kako će djete odgajat u kršćanskom duhu, ukoliko procjeni da to oni ne će biti u stanju raditi, tada ima pravo odbiti krštenje. Ukoliko roditelji nisu crkveno vjenčani, a za to ne postoje prepreke, onda svećenik s pravom može zaključiti da se diete ne će kršćanski odgajati, te onda odgađaju krštenje do daljnjega, jerbo je krštenje u tom slučaju bezsmisleni čin.
Mislim da bi svećenik mogao slično zaključiti kod osobe koja se pretvara da je drugog spola, kako ne će živjeti u kršćanskom duhu...

https://www.bitno.net/vjera/pitajte-sve ... cna-djeca/

SPS je praktički primjer etnoreligije.

Gdje u crkvu idu Srbi u npr. Njemačkoj, u gradu gdje nema srpske pravoslavne crkve?

Traže neku drugu pravoslavnu crkvu? Idu u katolicku ili protestantsku? Jednostavno ne idu?

U drugu pravoslavnu crkvu. To preporučuje sveštenstvo.

Najbitinije je da telo bude Crkva, a ono biva Crkvom ako je u njemu duša koja se moli Bogu, koja se kaje... Bez zgrade se može nekako preživeti.

Nije SPS,već SPC.
Uglavnom ako nema crkve ima kuća,ili prostor gdje se obavlja služba,a ako nema ni toga onda se ide u neku drugu pravoslavnu crkvu.

A tamo gdje nema nikakve pravoslavne crkve?

Onda se moli svako kod svoje kuće.