Pitao me je šta mislim gde je bilo više partizana ili antifašističkih boraca pod oružjem, na Baniji i Kordunu ili u Crnoj Gori. Odgovorio sam: „U Crnoj Gori."
„Ne poznaješ, Kesiću, karakter Crnogoraca. Nije im to jača strana, oni su u suštini prevrtljivci, većina je otišla u partizane kad se već naziralo ko će pobediti. A znaš li koliko je 1945. bilo generala Crnogoraca, a koliko s Banije i Korduna kod Broza? Crnogorci su bili najbrojniji generali, a ovi ostali su pažljivije birani", kaže Predrag J. Marković, koga inače Crnogorci obeležavaju kao svoga na listi Crnogoraca uspešnih naučnika

temelje istinskog uticaja Crnogoraca na politička, društvena i druga događanja u Srbiji udarili su partizani u vunenim čarapama, sa sumnjivim kulturnim i obrazovnim pedigreom, koji su učinili najodlučniji i najhrabriji juriš na Dedinje. Istoričar Živko Andrijašević piše „da je tako i tada veliki broj Crnogoraca u Beogradu stekao svoja četiri zida prostom i beskrupuloznom otimačinom kuća i stanova od ljudi koji su nasumice označavani kao 'reakcionarni elementi', saradnici sa okupatorom. Borci za čojstvo i junaštvo tako su počeli da žive svoje beogradske dane u elitnim i otmenim kućama i kvartovima."

Ovo je zapravo jedan mundijalistički tekst koji pokušava da objasni koje to crnogorsko pleme ima najviše uticaja na politička, kulturna, sportska i sva druga događanja u Beogradu?
Pitanje je delikatno iz više razloga, upozorava nas ugledni srpski istoričar Predrag J. Marković. „Jer su Crnogorci i Hercegovci davno, uglavnom iz egzistencijalnih razloga, počeli da se doseljavaju u Srbiju, tako da su u Beogradskoj nahiji uoči Prvog srpskog ustanka bili dominantni." Te seobe su nastavljene u minula dva veka, o čemu svedoči stara pevalica Hercegovaca o Hercegovini: „Lijepa rodna grudo naša, svijet naseli, sebe ne raseli". Istoričar Predrag J. Marković za „Ekspres" još dodaje da su te migracije toliko snažne i redovite da je ceo prostor Srbije zapadno od Kolubare naseljen Dinarcima iz crnogorskih i hercegovačkih krševa, pa je shodno tome i njihov uticaj na onovremenska, ali i današnja događanja u Srbiji - logičan.

oni na temu plemenskog crnogorskog uticaja na Beograd kažu da su, bez sumnje, Vasojevići najveće crnogorsko pleme, koje katastarski zaposeda sever Crne Gore. Vasojevići za sebe kažu da su najveće srpsko pleme. Oni su stekli ozbiljan društveni ugled pre jednog veka jer su iz njihovih redova birani najbolji oficiri u Vojsci Kraljevine Srbije, a potom i Kraljevine SHS. Oni su mišljenja da je sam plemenski uticaj bitno manji, ali kad su u pitanju bratstva, onda je to mnogo ozbiljnije.
U suštini, Vasojević će zaposliti Vasojevića pre nego nekog drugog, samo iz razloga što je taj čovek njegov, iz sela, rođak, a ne isključivo zato što je Vasojević.
Sredinom šezdesetih u Beogradu bio je prisutan i veoma raširen otklon prema Crnogorcima. Tada je važila krilatica: „Zagreb su osvojili Hercegovci, a Beograd Crnogorci". Ta pizma, u modifikovanom obliku, ostala je do danas. Jer mnogi s razlogom veruju da neka crnogorska plemena i danas imaju snažan uticaj na politička, kulturna, sportska i druga događanja u Srbiji.

Razumljivo je da su se ovi moji brđani, Vasojevići i Rovčani, pritajili, ali to uopšte ne dokazuje da je njihov uticaj na politička i druga zbivanja u Beogradu nestao", priča beogradski advokat Marko Nicović, rođeni Kolašinac, koji od 1994. živi u Beogradu. "Kao bivši policajac i sada advokat po prirodi stvari izučavam fenomen crnogorske mafije u Beogradu

Istina, dodaje Nicović da su Crnogorci kao žestoki momci obeležili šezdesete godine 20. veka u Beogradu. On pominje Stevicu Markovića i Miška Martinovića. Njima dodaje Raju Cemovića, Gidru Stojanovića, Đorđa Božovića Gišku, Darka Ašanina, Željka Ražnatovića Arkana, Ranka Rubežića...

U principu naši čitaoci mogu da provere validnost tvrdnji "Ekspresa" o snažnom uplivu plemena Vasojevića na javni i politički život u Beogradu. Dovoljno je da pogledaju koje pozicije zauzimaju ljudi s prezimenima iz bratstava Božovića, Zečevića, Vukčevića, Bulatovića, koji su moćno bratstvo iz komšiluka, iz Rovčana. U Podgorici najuticajniji su iz Katunske nahije, brđani iz Nikšića i okoline, mada ni Cikotići iz Podgorice nisu mačji kašalj

U delu unutrašnjih antagonizama i netrpeljivosti između pojedinih plemena i bratstava zanimljivo je reći da pleme Cikotića, stacioniranih na području stare Podgorice, izaziva najviše kontroverzi. Ta netrpeljivost davno je zaboravljena. Cikotići kao gradska raja gledali su s visine sve ostale, jer su sebe smatrali da su iznad ostalih. Druga bratstva i plemena su ih prezirala, naročito brđani iz Nikšića i okoline, o severu i Vasojevićima da ne govorimo.

Vojvoda Mašo Đurović, i sam Crmničanin, u čuvenoj slavskoj zdravici kralju Nikoli, upozorava crnogorskog gospodara da se pripazi “crmničke ljubomore”. Na kakvu je ljubomoru tačno mislio proslavljeni crnogorski brigadir koji je komandovao operacijom oslobađanja Bara od Osmanlija 1877. godine, tumači narodnih predanja i danas polemišu. Neupućeni u ovu tematiku treba da znaju da pred Crmničanima slučajno ne hvale vino koje nije crmničko a tvrdnja da ima boljeg vina od crmničkog vranca u ovom kraju Crne Gore doživljava se već kao smrtni grijeh...

S tim u vezi i jedna sasvim svježa anegdota: Nakon što je nedavno gradonačelniku Bara dr Zoranu Srzentiću u Mariboru uručen na dar kalem zvanično najstarije vinske loze na svijetu ("Stara Trta"), da je zasadi u Virpazaru kao simbol pobratimstva dva grada, jedan vremešni Crmničanin na ovu vijest zabrinuto je pred brojnim očevicima u restoranu prokomentarisao: “Je li doktor poludio, neće valjda da uzgaja slovenačku lozu po Crmnici pored našeg vranca!”

Prema danas sve popularnijim somelijerskim feštama u Crnoj Gori proizvođači vina iz Crmnice ispočetka su se, zbog ovakvog doživljaja, ponašali kao svojevremeno Englezi prema međunarodnim fudbalskim mečevima, odbijajući da se takmiče s drugima u sportu koji su sami izmislili.

Crmnica je tokom Drugog svjetskog rata bila poznata kao partizanski bastion što je za posledicu imalo da je ovaj kraj u SFRJ držao aposlutni rekord po broju narodnih heroja i generala “po glavi stanovnika”. Antifašistički naboj Crmničani su iskazali i kroz veliki broj mladića ovog kraja koji su učestvovali u španskom građanskom ratu boreći se protiv armade generalisimusa Fransiska Franka.
Na tom tragu, nije slučajnost što je antifašistički ustanak u Crnoj Gori započeo upravo u Crmnici, preciznije 13. jula u Virpazaru.
Dugo vremena najpoznatiji Crmničani bili su zbog navedenog upravo revolucionari i narodni heroji Vladimir Popović Španac, Danilo Lekić Španac, Blažo Jokov i Blažo Jošov Orlandić, Petar Vojvodić, Risto Lekić kao i “jugoslovenski Džejms Bond” i ambasador SFRJ u Švedskoj Vladimir Rolovićubijen u ustaškom atentatu 1971. godine u Stotkoholmu…

Bez obzira da li je tačna ili ne, verzija po kojoj je ime Kuči albanskog porijekla nije i nije jedina veza Kuča sa Albancima jer je, između ostalog, opšte prihvaćena podjela ovog plemena na tri grupe: Stare Kuče (Starokuče), Nove Kuče (Novokuče) i Kuče Albance (Zatrijepčane).

Naravno, mnogo je teorija koje dovode u pitanje preciznost ove podjele ali tanka linija koja spaja ili razdvaja Kuče i Arbanase, kako u ovom kraju zovu susjede Albance prisutna je u gotovo svakoj. Između ostalog i onoj o rodonačelniku jednog ogranka ovog plemena Drekalu Kastriotu.

Drekale je rodom iz albanskog plemena Beriša a po predanjima bio je čukununuk najvećeg albanskog narodnog junaka Skenderbega. On je zvanični rodonačelnik Novokuča, odnosno Drekalovića koji čine veći dio plemena Kuči.

Novokuči su se sredinom 17. vijeka razdvojili po vjeri, a kasnije i po jeziku. Na zahtjev Drekalovića, Vladika Visarion Boljević preveo ih je 1638. godine u pravoslavlje (do tada su bili katolici). Zatrijebčani su zadržali katoličku vjeru i nastavili da govore albanskim jezikom.

Na listi poznatih Kuča je i jedno od najvećih imena iz plejade “žestokih momaka sa vrućeg asfalta”, kako su 90-ih godina nazivani viđeniji likovi beogradskog podzemlja - Đorđe Božović Giška.

Najpoznatija istorijska ličnost ovog plemena je svakako Marko Miljanov Popović, filozof, ratnik, vojvoda, prvi gradonačelnik Podgorice i autor nekoliko vrijednih literalnih djela od kojih je najpoznatija zbirka anegdota “Primjeri čojstva u junaštva”, jedinstveni omaž etici ratničkog i patrijarhalnog društva utkanog u temelje tradicionalne Crne Gore.

Na podužoj listi velikih junaka iz Kuča posebno mjesto zauzima Zmaj od Avale, vojvoda Vaso Čarapić, jedan od vojskovođa Prvog srpskog ustanka koji je poginuo u bici za oslobađanje Beograda. U znak zahvalnosti za junaštvo Zmaja od Avale, Karađorđe je za prvog gradonačelnika oslobodođenog Beograda imenovao Vasovog sina Iliju Čarapića

Kada je riječ o ovog drugoj ”tekovini” koja oživljava duh plemenske Crne Gore, svakako je najpoznatija zdravica vojvode Maša Đurovića knjazu Nikoli na Đurđevdan 1889. godine na Cetinju.
Čuveni brigadir crnogorske vojske proslavljen u oslobađanju Bara, tada je u ulozi delibaše na krsnoj slavi Petrovića, na molbu knjaza Nikole, posle uobičajene zdravice izdeklamovao i od čega Bog treba da sačuva crnogorskog gospodara.
Ova “škakljiva” zdravica vojvode Maša i danas slovi za “crnu listu glavnih mana” crnogorskih plemena. U njoj, između ostalog, Vojvoda Mašo kaže:

"Sačuvaj te bog i krsna slava, gospodare: od intriga cetinjskih, od pizme bajičke, od stime ćeklićke, od trgovine njeguške, od mala cuckoga, od kiridžluka grahovskog, od potkutnjice bjelicke, od glavarstva čevskog, od četovanja velestovačkog, od harambaša vojinskih, od plijena markovljanskog, od odijela zagaračkog, od karavana komanskog, od vojvodstva lješanskog, od serdarstva ceklinskog, od rana ljubotinjskih, od ljubomore crmničke, od starosjedilaca ulcinjskih, od naselja grbaljskog, od dugovanja paštrovićkog, od fisa zetskoga, od čojstva podgoričkog, od hvale kučke, od kumstva vasojevićkog, od plemstva moračkog, od kuća uskočkih, od megdana rovačkih, od imuca bratonožićkog, od komšiluka piperskog, od zornje bjelopavlićke, od sirotinje pješivačke, od pestokupljevine nikšićke, od krvi lukovske, od svađe župske, od rđe šaranske, od lukavstva drobnjačkog, od ilje pivske, od laži gatačke, od puteva golijskih, od voda banjskih, od odiva rudiniskih, od zasjeda rudinsko-trepačkih, od smrada kotorskog, od pomorskih kapetana bokeških…”

Prema narodnoj podjeli s kraja 19. vijeka crnogorska plemena su podijeljena prema pripadnosti istorijskim oblastima – Staroj Crnoj Gori, Brdima, Staroj Hercegovini, Boki Kotorskojm, južnom primorju, Krajini i Malesiji. Stanovnici Stare Crne Gore su se tako zvali Crnogorci (danas Starocrnogorci), pripadnici plemena u Brdima - Brđani, Stare Hercegovine – Hercegovci, Boke – Bokelji, južnog primorja jednostavno primorci, Krajine – Krajinjani a Malesije – Malisori.

Da li zbog navedenih mitova ili nekih drugih istorijskih okolnosti, tek ovo pleme je drugom polovinom 19. vijeka nakon pripajanja “Sedam brda” knjaževini Crnoj Gori pratio glas opoziciono nastrojenog prema dinastiji Petrovića. Naročito nakon atentata u kojem je Todor Kadić iz Bjelopavlića 1860. godine ubio knjaza Danila II Petrovića.
Atentatu je prethodio pokušaj pobune dijela Bjelopavlića protiv “centralne vlasti” sa Cetinja zbog koje je knjaz Danilo pokrenuo akciju vojnog prevaspitavanja opozicije ali do nje, srećom, nije došlo.

Član ovog plemena bio je i Ilija Garašanin, sin srpskog oberkneza Milutina Savića, predsjednik srpske Vlade, poznat kao tvorac “Načertanija”, čuvenog tajnog „programa spoljašne i nacionalne politike Srbije“.
Pored Garašanina, još nekoliko viđenijih Bjelopavlića ovjenčani su slavom “gospodara tajnih državnih poslova”. Poput recimo Jovice Stanišića, svemoćnog šefa srpske tajne policije iz epohe Slobodana Miloševića… I ministar unutrašnjih poslova Vlade Srbije iz ere Vojislava Koštunice, Dragan Jočić je čistokrvni Bjelopavlić.
Kontroverze prate još mnogo znamenitih Bjelopavlića, poput Vladike Nikolaja Velimirovićaepiskop SPC, hrišćanski teolog i osnivač nacionalističke ideologije svetosavskog nacionalizma ili predsjednika crnogorske vlade i jednog od glavnih zagovornika prisajedinjenja Crne Gore Srbiji Andrije Radovića…

Naravno, među znamenitim Bjelopavlićima koji su se bavili ili bave politkom na najvišem državnom nivou mnogo je i onih koji su bili “više zagledani ka cetinjskom Ćipuru nego beogradskim Terazijama”, poput predsjednika predsjedništva SFRJ Veselina Đuranovića ili aktuelnog predsjednika crnogorskog parlamenta Ivana Brajovića.

Uz Todora Kadića, najpoznatiji (i najpopularniji) atentator iz Bjelopavlića je Blagoje Jovović koji je u predgrađu Buenos Airesa 1957. presudio ustaškom poglavniku Anti Paveliću.

Moračani su jedno od sedam brdskih plemena u Crnoj Gori i nazivaju se još i Bogićevcima po svom rodonačelniku vojvodi Bogiću Moračaninu.

O tačnom vremenu njegovog dolaska u Moraču nema istorijskih svjedočanstava ali predanje kaže da je iz Huma Hotskoga, u ovaj kraj stigao sa sedam sinova (neki kažu sa četiri) od kojih su svi osim dvojice izginuli u međuplemenskim sukobima i borbi protiv Turaka.

Dva Bogićeva sina, prema predanju, potomstvo su imali Rakoč i Dobrija i od njih se razvilo bratstvo Bogićevca koji čine dvije trećine današnjih Moračana (preostali dio čine starosjedeoci).

Priča o Moračanima je, inače, veoma škakljiva jer nema većeg sudaranja među istoričarima po pitanju porijekla nekog plemena nego kada je u pitanju ovo. I to naročito između onih istoričara koji u porijeklu Moračana traže i dokaze za etničko određivanje stanovnika Crne Gore koji su se sve do početka prošlog vijeka nazivali Brđanima (sedam plemena - Sedam brda).

U nekim od njih se, recimo, stanovništvo plemena Morače dovodi u direktnu vezu sa jednim od najvećih plemena iz Zakarpatske oblasti, koja se, po osporavanoj ali još uvijek zvaničnoj teoriji o porijeklu Slovena, tretira kao prapostojbina ovog naroda.
Ovo treba da znate o crnogorskim plemenima!


Prema jednoj od verzija porijekla plemena Morače u Crnoj Gori, dio slovenskog plemena Moračani skupa sa “Dukljanima i Labaetima, Oboditima i drugim staroslovneskim plemenima, prešao je Dunav i nastanio se u današnjoj Morači i okolnim sjevernim predjelima (Kolašin, Kolašinsko polje, Sinjajvina...)”.
Ova teorija negira da je Morača ikada bila dio Stare Hercegovine i navodi da je ova oblast, pa i pleme po kojem je navodno dobila ime, oduvijek pripadalo Duklji, zatim Zeti i na kraju Crnoj Gori. Po njoj Moračani su gradili crkve po gornjoj i donjoj Morači i prije Nemanjića! Iako o tome nema pisanih tragova, tvrdi se da je riječ sakralnim objektima (paganskim ili hrišćanskim), koji su građeni od neobrađenog kamena ili drveta...

Kada je riječ o porijeklu Moračana često se može naići i na tumačenja po kojima su svi Bogićevci (potomci vojvode Bogića Moračanina), zapravo Albanci iz plemena Hoti koji su rimokatoličke vjeroispovjesti!

ovčani su jedno od sedam brđanskih plemena Crne Gore, formirano na području između Nikšića i Kolašina krajem 15. veka.

Prema narodnom predanju rodonačelnik ovog plemena je Gojak koji je nakon sukoba i ubistva bana Ugrena, koji je upravljao Nikšićkom Župom, pobegao u današnja Rovca i nastanio se na desnoj strani Mrtvice gde je osnovao porodicu. Od njegova četiri sina - Bulata, Vlaha, Šćepana i Srezoja formirala su se današnja velika rovačka bratstva: Bulatovići, Vlahovići, Šćepanovići i Srezojevići.

Među pripadnicima četiri najveća bratstva Rovčana može se čuti da su se “starinci” malo razmnožavali što je karakteristično i za ostale delove Crne Gore kada se govori o "starosedeocima."

Rovčani su poznati i po tome što su jedino pleme koje je imalo svoju republiku. Reč je o “Rovačkoj republici” koju su protivnici prisajedinjenja Crne Gore novoformiranoj Kraljevini Srba Hrvata i Slovenaca nakon Velikog rata uspostavili na teritoriji ovog plemena.
"Rovačku republiku" formirali su, uglavnom, komite iz bratstva Bulatović i Vlahović ali je ona u kratkom periodu bila utočište i ostalih ustanika iz Crne Gore u okviru “Božićnog ustanka”.

Raška je definitivno imala puno jači slovenski element nego Duklja.

Na području Duklje vlaška (romanska) plemena se pominju do kasnog srednjeg veka. Dok u Raškoj osim Kriča koji su iz pogranične zone između Raške i Dulkje nema pomena nekih drugin romanskih/vlaških plemena.

Vlaška plemena Mataruge, Bukumiri, Lužani i Mataguži su živeli na području Dulkje, i bili su romanofoni do kraja srednjeg veka. Ova plemena su asimilirana od današnjih crnogorskih plemena koji su došli u Crnu Goru iz drugih krajeva krajem srednjeg veka u vreme osmanskog zamaha.
Kandidati za haplogrupu Bukumira su G2a-L497, E-V13 i J2b2, testirani pojedinci iz Crne Gore koji imaju porodična predanja da potiču od Bukumira su nosioci ovih haplogrupa. Moguće je da Bukumiri nisu imali samo jednu haplogrupu.
Osim ovih vlaško-romanskih plemena u unuštrašnjosti Dulkje, romanskog starosedelačkog stanovništva je bilo i u primorskom delu Dulklje. Da je Duklja/Zeta imala jak vlaški element tj. da je sačuvala više paleo-balkanskog stanovništva od okolnih slovenojezičnih krajeva vidi se i po tome što je E-V13 jaka u Crnoj Gori, a R1b i J2b su jače nego recimo u Hercegovini i Bosni.
Milan Laksovic is offline
Odgovori s citatom

Da haplogrupa J2b1-M205 u Srba i Crnogoraca potiče od Kriča je sasvim izvesno. Kriči su originalno sa Durmitora iz Stare Hercegovine tj. današnje SZ Crne Gore. U 12-om i 13-om v. su zabeleženi kao ne-slovensko pleme, a u 15-om veku. su izvesno slovenizirani, 1477 u nahiji Kričak dominiraju slovenska imena. Kriči su vrv. slovenizirani u 14-om veku.
Drobnjaci (I1-P109) su po predanju došli iz srednje Bosne na Durmitor i tu su zatekli Kriče. Oni su se sukobili i u tom sukobu Drobnjaci su pobedili, dosta Kriča su pobili i primorali da se isela, a jedan deo su asimilirali. Asimilirani Kriči od strane Drobnjaka su drobnjačko bratstvo Dedeići (J2b1-M205). Ovaj sukob između Drobnjaka i Kriča se vrv dogodio krajem 14-og ili početkom 15-og veka.

"Krički" klaster J2b1-M205 se javlja osim kod Srba i Crnogoraca i kod muslimana iz Sandžaka i Bosanske Krajine, ali i kod Hrvata. Hrvat sa prezimenom Čirko iz Livna je J2b1-M205 i pripada "kričkom" klasteru, tu su još 2 Hrvata iz Livna (ne mogu se sad setiti prezimena, možda Edvinbih zna) i jedan Hrvat iz Molunata. Za Hrvate Petrovića iz Drniša i Biliškova iz Kaštele koji su J2b1-M205 ne znam da li spadaju pod "krički" klaster, mada je vrlo verovatno da spadaju.

Sami toponim Mataruge veže se za predslovenski stari narod – starince, koji su se nazivali Mataruge i kojih je, kako je ostalo zapisano u dubrovačkim arhivima, bilo ko na gori lista. Nema sumnje da su oni živjeli na prostoru današnjih Mataruga. Nagađa se da su keltskog ili ilirskog porijekla, mada ih neki miješaju s Kričima, odnosno Kriče smatraju užom grupom Mataruga. Po nadiranju Slovena na ove prostore u 5. vijeku za stari narod Mataruge nastupili su teški dani. Sloveni, brojniji i znatno nadmoćniji, odmah su se sukobili s njima, prosto ih satirući. Završni boj, prema Andriji Luburiću, odigrao se neđe na prostoru Pive, u kojem su Mataruge potučene do nogu, a njihov kralj Sumor obezglavljen. Sloveni, odnosno Sorabi, prema predanju, Mataružane zatečene na ovom prostoru prozvali su Kričima jer su kričali kad su govorili. Kriči su, kao dio starog mataruškog naroda, bili stanovnici ovih prostora što potvrđuje i toponim Kričak koji obuhvata jedan vrlo širok prostor u Potarju. Čak su i Turci, kad su osvojili ove prostore, jednu svoju administrativnu jedinicu – nahiju, nazvali Krička, o čemu postoje pisani dokumenti.

Inače, stare Kriče, odnosno Mataruge, opisuju kao sasvim drugačiji narod koji je i po krvi i po obliku bio osobit. Bili su niskog rasta, zdepasti, kruti, crnpurasti, a zelenih očiju, krupne glave, kratkog vrata, isturenih jagodičnih kostiju i debelih usana. Vele da ih je po spoljašnosti mogao svak poznati da nijesu od našeg naroda. Postoje razne teorije o porijeklu Mataruga, kao i njihovom nazivu. Zna se da je u pitanju stari narod koji je živio na ovim prostorima prije doseljavanja Slovena. Ima mišljenja da su oni Arbanasi koji potiču od, u ono vrijeme i kasnije, poznate porodice Matarango, od čega je i izvedeno ime cijelom mataruškom narodu. Drugi misle da se ta arbanaška porodica upravo prozvala tako pošto vodi porijeklo od Mataruga.

No, najčešće se vezuju, vjerovatno, kroz legende koje se povlače i do današnjih dana, za Kelte. Ima mišljenja da im je ime izvedeno od kratkog keltskog koplja matare, kojim su bili naoružani. Navodno su Mataruge, po dolasku Rimljana na ove prostore, stupale u njihovu službu i obezbjeđivale rimske puteve i postaje, koristeći pri tome kratko keltsko koplje kojim su se vješto služile. Naime, mnogobrojni su toponimi koji još od poluostrva Pelješac, pa dalje kroz Bosnu, Banjane, Sinjajevinu, pljevaljske i prijepoljske Mataruge i Matarušku Banju kod Kraljeva, slijede ovaj putni pravac i navode na zaključak o prisustvu i boravku starinaca, pod nazivom Mataruge, na ovim prostorima. U stvari, ti toponimi prate određene putne pravce koji idu od Jadranskog mora ka unutrašnjosti.

No, bilo kako bilo, Mataruge su preživjele rimsku upravu i dočekale najezdu Slovena, odnosno Srba, na ove prostore u 5. i 6. vijeku. Andrija Luburić za njih kaže: …Kričima se naziva onaj dio Mataruga, koji se poslije prvog srpskog nadiranja u Donju Hercegovinu i pogibije mataruškog kralja Sumora povukao u krajeve oko Tare (Drobnjaci-pleme u Hercegovini, Beograd 1930, str. 17,18, i 19). Dalje, Luburić navodi da su romanizovani Iliri i Kelti prije doseljavanja Srba u ove krajeve, oko 600 – te godine, imali svoju državu – Mataruge, a da joj je sjedište bilo u varoši koja se danas naziva Pljevlja. Krička država je obuhvatala predjele današnjeg Sandžaka i velike površine s lijeve strane Tare. Prema Luburiću, na toj strani Tare, od Sutjeske i Foče do Kolašina, živjelo je pleme Kriči. Kriči su, prema Luburiću, dio naroda Mataruga. Oni su živjeli na prostoru Pive, Durmitora, Jezera, Sinjajevine, Šipova.

Drobnjaci su se sukobili s njima na Ivici, potukavši ih do nogu. U tom sukobu poginuo je i vojvoda Kričković. Jedna zabilježena legenda kazuje da su Drobnjaci na vjeru prosuli drob kričkom vojvodi Kaloki. Kasnije su Kriči izumrli. No, teško je povjerovati, i pored progona i tamanjenja od strane nemilosrdnih Slovena, da su ovi starinci netragom nestali, kako stoji u dubrovačkim zapisima.

Da su Mataružani preživjeli slovensku najezdu potvrđuju i dubrovački zapisi. Još na početku 14. vijeka u dubrovačkim zapisima pominju se mataruški katuni – de catuno Mataruge i njihovi rodonačelnici Junak i Vladoje Matarug, koje je dubrovački sud obavezao da namire neku štetu koju su njihovi katunari počinili Dubrovčanima.

Pitao me je šta mislim gde je bilo više partizana ili antifašističkih boraca pod oružjem, na Baniji i Kordunu ili u Crnoj Gori. Odgovorio sam: „U Crnoj Gori."
„Ne poznaješ, Kesiću, karakter Crnogoraca. Nije im to jača strana, oni su u suštini prevrtljivci, većina je otišla u partizane kad se već naziralo ko će pobediti. A znaš li koliko je 1945. bilo generala Crnogoraca, a koliko s Banije i Korduna kod Broza? Crnogorci su bili najbrojniji generali, a ovi ostali su pažljivije birani", kaže Predrag J. Marković,

Sudeći po samom nazivu sela (koji na albanskom znači Sv. Jovan), može se pretpostaviti da njegovi zameci potiču iz srednjeg vijeka, kada su zajedno sa Zećanima i Arbanasi ovuda izgonili stoku. Na takav zaključak upućuju i činjenice da y ovim krajevima nalazimo nekoliko toponima vezanih za Arbanase. Ovome valja dodati i ovdašnji naziv Selišta, za koja Jovićević kaže da su vrlo stara; kućice su tu suhomeđe, malo je klačnih, a rasturene su po stranama i valama. Ovima je pripadalo, bez sumnje i selo Špuri, koje se spuštalo do više današnjeg Šinđona. U Špurama se nalazi starinski ubao . . . Tu je i jedna klačna kuća, od koje su zidine dobro očuvane . .. Tu se iskopavaju neki novci sa napisom s jedne strane Dalma et. Alban, a s druge je grb sv. Marka. Mada u turskim defterima nije posebno popisano, može se, zbog nevelike udaljenosti Od Šinđona do tadašnjeg „sela“ Arbanasa, pretpostaviti da je popisano y sklopu ovog drugog.

Novije naseljavanje sela bilo je sredinom 18. vijeka, odnosno poslije istrage Muslimani. Tada Ceklinjani zahvataju desnu stranu doline Rijeke Crnojevića i Šinđon s lijeve strane, te izdijeliše zemljište i stadoše sa stokom slaziti na zimovište, a docnije se stalno naseliše na Riječkom gradu, Šinđonu, Lipoviku, Riječanima, Dujevi i Gagošima. Svojom lokacijom, blizinom i neposrednim vezama sa naseljem R. Crnojevića, selo se u stvari zajedno sa susjednim manjim naseljima uklapa u geografski položaj riječke okoline, tako da ga Jovićević s razlogom i teritorijalno uključuje u nju. Po njemu ono je 1906. godine imalo 15 domova.

U selu su novembra 1973. živjeli:

-Jovićevići (9 d.),

-Ražnatovići (5) i:

-Petričevići (2).