Da živimo u toj shithole zemlji, ne bi smjeli simpatizirati Hamas ili Čečene, milicija bi polomila pendreke na rebrima simpatizera. To je bila jedna od dobrih strana propale države.

Živeli ste nekoliko godina u Americi. Kakve utiske nosite odatle?

- Moja supruga je živela u Americi i iz tog razloga sam i ja otišao tamo. Živeli smo u Njujorku, koji je jako zanimljiv grad, ali on za mene nije bio nešto nepoznato, jer sam ga prvi put video još kao mladić. Bili smo tamo sedam godina i nisam doživeo taj kulturološki šok o kome se govori. Meni je glavni utisak da mi u stvari pripadamo tamo, budući da smo na neki način odrastali na toj kulturi, koja nam je bila veoma dostupna. Svi znamo kakva je bila Jugoslavija.

Da li vam ona i dalje leži na srcu?

- Ne mogu da se foliram i budem licemer. Pripadam generaciji koja je odrasla u toj zemlji, voleo sam je i volim je i danas. Bizaran je način na koji se raspala i svaki put kad se toga setim muka mi je, ali nije bilo u mojoj moći da na to utičem. Napravljena je atmosfera ludila, histerije i šovinizma koja je unesrećila mnoge ljude. Ja i dalje postojim u Jugoslaviji. Putujem svugde i sarađujem sa ljudima koji pripadaju tom nekada zajedničkom prostoru.

Ides na ignore. A nije da te nisam upozorio - od sad si u drustvu s Rikom i ostatkom psihopata.

Zamislite da još živimo u toj shithole zemlji zajedno s ovim simpatizerima Hamasa i Čečenoljupcima.

Horor.

Umro bi od srama da me u svijetu povezuju s tim divljacima.

Druga civilizacija ako je uopće civilizacija. Što ovaj islamoljevičar pokazuje.

Ništa od toga. Pogledati od 42:00

Zbog čega su oni psihopate ,ako podržavaju evropsku civilizaciju ?

Ako mi odgovoris na 3 pitanja pokusacu ti dati odgovor na to pitanje.

1. Prvo, koliko godina imas?

2. Drugo, sta je najvisa skola koju si zavrsio i sta si po zanimanju?

3. Trece, da li si jebao vise od tri razlicite zene u zivotu? I ako da, koliko? Ako znas otprilike, ne mora biti bas sto posto tacno.

Ali bi itekako smjeli simpatizirati palestinski pokret otpora u globalu.

Kakve to veze ima s temom?

To bi smio raditi neki revolucionarno svjestan Slovenac ili Crnogorac. Mujo koji se previše zanima za palestinska pitanja bi dobio po rebrima. Ili bi ga lijepo drugovi iz Službe pozvali da napiše na papir tko je još u čaršiji zaokupljen takvom tematikom. Dobio bi kodno ime, nešto kao suradnik "Haram" i zadatak slušati tko što priča oko džamije.

Kako je Tito prekinuo diplomatske odnose s Izraelom; ‘Na telefonu je bio Brežnjev: Ti si Josipe? Evo o čemu se radi...‘


A drugi faktor bio je izraelski napad na Naserov Egipat 1956. godine, nakon čega jugoslavenski komunisti ocjenjuju da je Izrael postao „sastavni dio imperijalističkog sistema”, odnosno da „služi ciljevima američkog imperijalizma na Bliskom istoku, prije svega u arapskom svijetu”.

Lebl u svom radu naglašava da jugoslavenski negativni stavovi nisu bili upereni protiv postojanja Izraela, već protiv njegove ekspanzionističke politike.

„Jugoslavija i Tito osobno nisu dovodili u pitanje pravo Izraela na postojanje i osuđivali su pozive ekstremnih arapskih krugova na uništenje Izraela i protjerivanje, ‘bacanje u more‘ Židova (...). Ono što je za Jugoslaviju bilo sporno, bile su granice Izraela, koje su bile znatno šire od onih dodijeljenih rezolucijom o podjeli. Stalno je govoreno o ekspanzionističkoj politici Izraela, koja je osuđivana”, piše Lebl.

Cisto, dakle, sumLjam, da bi bilo zabranjeno kritikovati apartajd i imperijalisticke okupacije.

Tu ne bi imao problema, ali ako bi počeo govoriti nešto afirmativno o Muslimanskom bratstvu, Hamasu ili kako treba sve Židove baciti u more, e onda bi ti "bezbednjaci" pokucali na vrata...

Na današnji dan 23.10.1944. poginuo narodni heroj Ivan Milutinović.

Narodni heroj Ivan Milutinović (Cerovice kod Podgorice, 27. septembar 1901. – Beograd, 23. oktobar 1944.), komunista, revolucionar i narodni heroj.

U Beogradu rukovodio udruženjem studenata marksista. Godine 1923. postaje član KPJ. Radi u sindikatima, u Crvenoj pomoći te ilegalno u partiji. Godine 1928. osuđen na šest mjeseci zatvora, a 1929. ponovo uhapšen i osuđen na šest godina robije. Robijajući u Sremskoj Mitrovici i Lepoglavi, zbog buntovničkih akcija dobija još dvije godine. Po izlasku iz zatvora 1939. postaje član Centralnog komiteta KPJ, a na Petoj zemaljskoj konferenciji KPJ 1940. izabran za člana sedmočlanog Politbiroa.

Nakon pokretanja narodnooslobodilačkog rata član Glavnog štaba NOPOJ. Organizira partizanske odrede u zapadnoj Srbiji (Užička republika), zatim u Crnoj Gori, pa u Bosanskoj Krajini, pa ponovo u Crnoj Gori. Član predsjedništva AVNOJ-a i član NKOJ-a. Kada su 1943. u NOVJ uvedeni činovi postaje general-lajtnant.

Septembra 1944. zajedno sa Titom otputovao u Moskvu. Po povratku u Jugoslaviju, zadržao se nekoliko dana u tek oslobođenom Banatu. Poginuo je 23. oktobra 1944, nadomak oslobođenog Beograda, kada je šlep kojim je išao u Beograd, naišao na njemačku minu.

Za narodnog heroja proglašen je 6. jula 1945. godine. Grad Berane u Crnoj Gori je po njemu, 1949. godine, dobio ime Ivangrad, a 1992. je vraćeno prethodno ime.
Sahranjen je u Grobnici narodnih heroja na Kalemegdanu, zajedno sa Mošom Pijadom, Ivom Lolom Ribarom i Đurom Đakovićem.

''Pogledam na Zapad, tama.
Pogledam na Istok, tama.
Pogledam na Jug, tama.
Pogledam na Sever, sija jedna tačka.
To je Jugoslavija.'' - Pukovnik Muamer Gadafi

Kolki je bio, ova puka mu ko djecija igrackica na ledjima.

Čovjek je bio prosječne visine, pogledaj ga na slikama gdje stoji pored drugih ljudi. Tako da je to stvarno puškica.

Narodni heroj Mirko Kovačević (Grahovo, kod Nikšića, 6. maj 1916 — Košuta, kod Sinja, 14. avgust 1941) bio je učesnik Španskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Rođen je 6. maja 1916. godine u selu Grahovu, kod Nikšića. Bio je najmlađe, jedanaesto, dete serdara Petra Kovačevića. Osnovnu školu je završio u rodnom selu, a dva razreda gimnazije u Trebinju. Zbog teške materijalne situacije, školovanje je nastavio tek posle dve godine u Kotoru, pa u Beogradu, gde mu se preselila porodica. Posle završetka četvrtog razreda Druge muške beogradske gimnazije, upisao se u Srednju tehničku školu, koju je završio 1936. godine.

Tokom školovanja se uključio u srednjoškolski omladinski pokret i učestvovao u akcijama revolucionarne omladine Beograda. Godine 1935. postao je predsednik Udruženja srednjo-tehničara. Voleo je sport i zajedno sa bratom Vasilijem je igrao fudbal u Sportskom društvu „Radnički“.

Posle završetka škole, 1936. godine, odlazi u Prag i počinje da studira tehniku. Završio je samo jedan semestar, jer je početkom 1937. godine, na poziv Komunističke partije Jugoslavije (KPJ), s grupom jugoslovenskih studenata, otišao u Španiju. Već u februaru i martu, kao borac bataljona „Dimitrov“, učestvuje u borbama kod Marame, Gvadalahare, Madrida i Brunete. Aprila 1937. godine upućen je u oficirsku školu u Posarubiu, a zatim u Albasete, gde je raspoređen u protivtenkovsku bateriju „Petko Miletić“, u kojoj je bio zamenik komandira, od jula do decembra 1937. godine.

Decembra 1937. postaje komandir protivtenkovske baterije „Stjepan Radić“, s kojom učestvuje u borbama kod Teruela. Posle izdvajanja iz 129. internacionalne brigade, oktobra 1938. godine, postaje komandir Drugog voda Prve čete Jugoslovenskog bataljona u blizini Valensije. Pred kraj Španskog građanskog rata proizveden je u čin kapetana Španske republikanske vojske. U Španiji je 1937. godine postao član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).

Posle povlačenja iz Španije, zajedno sa mnogim interbrigadistima, interniran je u logor u Francuskoj. Od februara 1939. do aprila 1941. godine bio je u logorima Sen Siprijenu i Girsu. Kasnije je s grupom Jugoslovena otišao na prisilni rad u Nemačku, odakle je sredinom jula 1941. godine, uspeo da pobegne i prebacio se u okupiranu Jugoslaviju.
Po dolasku u Jugoslaviju, kratko boravi u Zagrebu, a onda je upućen u Split, na dužnost komandanta partizanskih odreda Dalmacije. Zajedno sa političkim komesarom Pavlom Papom i članovima Pokrajinskog komiteta KPJ za Dalmaciju, pristupa mobilizaciji boraca u prve partizanske odrede u Dalmaciji.

Poginuo je 14. avgusta 1941. godine, u blizini sela Košuta, kod Sinja, u sukobu s domobranima i Italijanima, prilikom izlaska jedne grupe dobrovoljaca iz Splita, kao komandant Splitskog partizanskog odreda.

Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine FNR Jugoslavije 182/51 21. decembra 1951, proglašen je za narodnog heroja.
Čitava njegova porodica je učestvovala u Narodnooslobodilačkoj borbi, a od sedmorice braće njih trojica — Vasilije, Vojo i Mirko su proglašeni narodnim herojima.

Tehnološki višak je jednostavno višak radne snage. Ništa posebno drugačije, ne znam zašto su ga zvali "tehnološki" višak.

Imaš 50 radnika, 30 je potrebno, onda su 20 tehnološki višak.

Jasno, ali da li se pojam "tehnoloski visak" odnosio na to da zbog modernizacije proizvodnih sredstava (tehnologija) dolazi do "viska radnika" i da li je taj "visak radnika" time gubio "pravo na radni odnos" (koji je bio pravna kategorija) tj. ostavljao bez ikakvih sredstava nadoknade?

Da li su i dalje ostajali formalno u radnom odnosu te odredjene firme?

Teško je to reći. Višak radnika je bio uvijek i sa i bez tehnologije, to je bila politika države. Ne može radnik dobiti otkaz i ne može firma propasti na tržištu.

Ja se ne sjećam apsolutno nikoga, ni jedan jedini slučaj da je ikad itko dobio otkaz zato jer je tehnološki višak. Prijetilo se s tim, ali ne znam da je ikad sprovedeno.

Teško je to reći. Višak radnika je bio uvijek i sa i bez tehnologije, to je bila politika države. Ne može radnik dobiti otkaz i ne može firma propasti na tržištu.

Ja se ne sjećam apsolutno nikoga, ni jedan jedini slučaj da je ikad itko dobio otkaz zato jer je tehnološki višak. Prijetilo se s tim, ali ne znam da je ikad sprovedeno.