Bio je kraj februara meseca, poslednji dan ramazanskog posta. Na
jedan sat pred iftar, na hladnom februarskom suncu, koje je
zalazilo, svet iz donje čaršije mogao je da posmatra dolazak
konzula. Dućandžije su bile već počele da unose robu i spuštaju
ćepenke, kad je trka ljubopitljive cigančadi objavila dolazak
konzula.
Povorka je bila kratka. Na čelu su jahali vezirovi izaslanici, dvojica
od najuglednijih ičoglana, sa šest konjanika. Oni su bili izišli do
Lašve u sretanje. Bili su svi na dobrim konjima i lepo opremljeni.
Sa strane i pozadi jahali su zaptije livanjskog kajmakama, koji su
na celom putu pratili konzula. Izgledali su dosta neugledno, onako
ozebli i umorni, na netimarenim, sitnim konjima. U sredini
povorke jahao je na gojaznom i postarijem zekanu francuski
generalni konzul, gospodin Žan Davil, visok čovek, plavih očiju i
brkova, crvena lica. Pored njega jedan slučajni saputnik, gospodin
Pukvil, koji putuje za Janjinu gde mu je brat francuski konzul. Iza
njih, na odstojanju od nekoliko koraka, jahao je onaj isti splitski
Jevrejin Pardo i dva krupna Sinjanina, u francuskoj službi. Sva
trojica su bili do očiju umotani u crne kabanice i crvene seljačke
šalove, a iz čizama im je virilo seno.
Povorka, kao što se vidi, nije bila ni inače mnogo svečana ni
mnogobrojna, a zimsko vreme joj je oduzimalo od sjaja i
dostojanstvenosti, jer studen nameće grubo odelo, zgrčen stav i
brz hod.

Tako je, izuzev ono nešto prozeble cigančadi, povorka prošla kroz
opštu ravnodušnost travničkog sveta. Turci su se pravili kao da je
ne vide, a hrišćani nisu smeli da je upadljivo posmatraju. A i onaj
ko je sve video, ispod oka ili negde sa skrovitog mesta, bio je
pomalo razočaran ovako šturim i prozaičnim ulaskom
Bunapartinog konzula, jer je većina zamišljala konzule kao visoke
dostojanstvenike koji nose sjajne odore, pune gajtana i odličja,
jašu na dobrim konjima ili se voze u hintovima.

Odlomak iz romana.

Do you like Phil Collins? I've been a big Genesis fan ever since the release of their 1980 album, Duke. Before that, I really didn't understand any of their work. Too artsy, too intellectual. It was on Duke where, uh, Phil Collins' presence became more apparent. I think Invisible Touch is the group's undisputed masterpiece. It's an epic meditation on intangibility. At the same time, it deepens and enriches the meaning of the preceding three albums.

Christie, take off the robe.

Listen to the brilliant ensemble playing of Banks, Collins and Rutherford. You can practically hear every nuance of every instrument.

Sabrina, remove your dress.

In terms of lyrical craftsmanship, the sheer songwriting, this album hits a new peak of professionalism.

Sabrina, why don't you, uh, dance a little.

Take the lyrics to Land of Confusion. In this song, Phil Collins addresses the problems of abusive political authority. In Too Deep is the most moving pop song of the 1980s, about monogamy and commitment. The song is extremely uplifting. Their lyrics are as positive and affirmative, as, uh, anything I've heard in rock.

Christie, get down on your knees so Sabrina can see your asshole.

Phil Collins' solo career seems to be more commercial and therefore more satisfying, in a narrower way. Especially songs like In the Air Tonight and, uh, Against All Odds.

Sabrina, don't just stare at it, eat it.

But I also think Phil Collins works best within the confines of the group than as a solo artist, and I stress the word 'artist'. This is Sussudio, a great, great song, a personal favorite.

@ Ministre
Bret Easton Ellis "American Psycho"